Grzegorz

Szedł Grzegorz, znaczy dla ziomali Grzechu,

Nad rzeką Wartą bulwarem w Poznaniu,

Szedł wolnym krokiem, lekko, bez pośpiechu

Całkowicie skupił się na podziwianiu.

Niby krajobraz podziwiał i domy,

Zielone drzewa i kręte uliczki,

Lecz tak naprawdę swym wzrokiem łakomym

I bystrym patrzył na mini spódniczki.

Tak się zapatrzył na pewną dziewczynę,

Co w swej spódniczce wyglądała ładnie,

Że wprost ku Warcie, robiąc głupią minę,

Szedł nie zważywszy, że do rzeki wpadnie.

Stopy mu prawie lizał język fali,

A on się cieszył w duchu, że ma farta,

Bo wzrok nacieszył! Nagle ktoś z ziomali

Chcąc ostrzec kumpla wrzasnął: „Grzechu, warta!!!!”

Grzegorz w uśmiechu zęby swe wyszczerza,

„Sie wie, że grzechu warta!” – odpowiada,

A potem dyla daje i z nabrzeża,

Z dzikim okrzykiem wprost do Warty wpada!

Jaki jest morał tej mokrej historii?

Taki to właśnie: w wielu sytuacjach,

Na dworze, w domu, w bólu, w euforii,

Niezwykle ważna bywa intonacja!