Grześ

Staliśmy we trójkę. Ja, Morrison i Panicz Buźka, nad trupem niejakiego Grzesia. Gapiliśmy się na jego potężne, prawie dwumetrowe ciało jak sroki w gnat, a może bardziej nekrofile na nową zabawkę.

– Nie żyje – stwierdził z powagą Morrison. Miał zmarszczone czoło i lekko podniesioną prawą brew.

Poklepałem go po łopatce.

– Bystry jesteś. Kto go zajebał?

Panicz Buźka podniósł delikatnie lewą rękę. W oczach miał nieśmiałe zalążki dumy, że sprzątnął gościa jednym celnym strzałem. Grześ nawet się nie męczył, nie charczał z gardłem pełnym krwi. Po prostu umarł, może jeszcze zanim łupnął jak długi na podłogę.

– Nie wiem, skąd się tu wziął, ale nie zamierzałem go pytać.

Pokiwałem z aprobatą głową. Fałszywe uczucie triumfu dominowało nad pomniejszymi: żalem, złością, głodem, bo nie zdążyłem zjeść porządnego śniadania.

– Niejaki Grześ – powiedziałem, sprawdzając świstek wystający z kieszeni spodni. Biała kartka, naderwana i pomazana flamastrem. Duże, kolorowe litery tworzące imię nieszczęśnika.

– Szedł przez wieś i dotarł tutaj – syknął Morrison, wyjmując z kieszeni zielony grzebień i zaczesując powoli opadającą na czoło grzywę. Nienawidził, gdy to robił. Wyglądał wtedy jak menel, który zarąbał ciężko pracującemu facetowi ciuchy i teraz woził się w nich, jakby wygrał życie.

Jadalnia Panicza Buźki był szarą, nieciekawą zbieraniną starych mebli i cuchnęła kocimi szczynami. Jedno, za to przestronne, okno na wschód dawało wystarczająco dużo światła, by nie potknąć się o mały stolik kawowy ustawiony w idiotycznym miejscu przy komodzie, na której stał kineskopowy telewizor. Jeszcze piętnaście lat temu dorodny okaz i synonim majętności nabywcy.

– Trzeba go zabrać. Zaczyna cuchnąć. – Panicz Buźka zakrył rękawem usta. Chyba trochę żałował, że ukatrupił we własnym domu prawie dwumetrowego kloca. Duma w oczach zbladła.

– Śmierdział już za życia – stwierdziłem, sprawdzając, ile takie truchło może ważyć. Za dużo.

– Z każdą minutą będzie cuchnął mocniej!

– Nie masz pojęcia, jak rozkłada się truchło.

– Wiem, że będzie jebać na cały powiat, więc chcę się go pozbyć z mojej chaty!

– Nie gorączkuj się, łosiu – wtrącił Morrison. – To nie rykowisko. Utkaj dziób i coś wykombinujemy.

Plan był prosty jak konstrukcja jednej czwartej cepa. Buźka wytargał z garażu czarną plandekę. Zawinęliśmy ciało jak mega kebaba XXXL i zaczęliśmy ciągnąć. Problemy przyszły gdy trzeba było załadować pakunek na pakę golfa kombi.

– Za ciężki – stwierdził Panicz. Bladą twarz pokrywały czerwone plamy, po który spływały krople potu. Przerzedzone włosy wyglądały jak świeże ptasie wypluwki.

– Na trzy – rzuciłem, zaciskając zęby i biorąc głęboki wdech.

– Nie. STOP! STOP!

Morrison nagle odskoczył od ciała. Spojrzał na mnie, potem na Panicza. Był przerażony jak małe dziecko które zobaczyło wielkiego pająka. Ręce trzęsły mu się jak u paralityka.

– On… on… żyje!

W pierwszej chwili chciało mi się śmiać. Taki odruch. Kiedy słyszę teksty, durniejsze niż w najgorszych kabaretach, reaguje śmiechem, choć ten chłam działa na mnie jak płachta na byka. Panicz rzucił coś w stylu „Uspokój się”. Sam jednak nie wyglądał na szczególnie spokojnego.

– Co widziałeś? – spytałem Morrisona. Robili tak w każdym filmie o duchach.

– Oczy! Otworzył je – jęknął.

– Zwykłe przewidzenie. Nerwy. Zdarza się. Niektórzy mówią na to karma. Szkoda tylko, że nie ty zajebałeś Grzesia.

– Też coś widziałem – powiedział Panicz, czując się wywołany do odpowiedzi. – Jego dłoń. Wyślizgnęła się spod plandeki i… poruszyła się.

– Pieprzycie jak potłuczeni. Pakujemy truchło do samochodu i po robocie.

***

Grześ stał przed nami. Plandeka wisiała na jego plecach, przypominając pelerynę Batmana. Miał pusty, nieobecny wzrok i sine usta. Wyglądał jak zombie, ale nieco żywsze od tych pokazywanych w filmach.

– Ten tłusty fiut właśnie ożył – powiedział Morrison. Wiedziałem tyle samo co on, a Panicz wyglądał, jakby wiedział o wiele mniej. Był blady. Nie przyszło mu do głowy, żeby pobiec po spluwę. Nikomu z nas nie przyszło. Staliśmy zamrożeni w klatce strachu.

Grześ zbliżył się do nas na dwa kroki. Oba były niepewne, jakby dopiero uczył się chodzić. Ręce zwisały bezwładnie wzdłuż tułowia.

– Gdzie mnie chcecie zabrać?

Nabrałem powietrza w płuca.

– W bezpieczne miejsce – odparłem. – Tutaj jesteś… zbyt oryginalny? Chyba to dobre słowo.

– Tato… dlaczego mnie sprzątnąłeś? – Spojrzał na Panicza. Ten pobladł jeszcze bardziej. Słaniał się na nogach. Wyglądał, jakby zaraz miał fiknąć na tamten świat. A potem wrócić jak Grześ.

– O czym ty pieprzysz? Nie znam cię… grubasie.

Truposz zbliżył się do swojego rzekomego papy. Jeszcze poł kroku i stykaliby się nosami.

Morrison i ja staliśmy z boku, niezdolni do podjęcia jakichkolwiek działań.

– Dlaczego? Chciałem tylko pogadać?

– Nie-znam-cię. Spierdalaj z mojego domu.

– Był też mój.

Dłonie Grzesia przywarły do szyi Panicza jak szczypce. Zacisnęły się mocno i nie zamierzały puścić.

– Powiedz dlaczego?

Na twarzy panicza wystąpiły wszystkie kolory tęczy, jak w kreskówkach, kiedy bohater nie może oddychać. Spojrzał na nas. Miał wybałuszone oczy. Nie wyglądał, jakby prosił o pomoc. Morrison zrobił jeden krok do przodu, ale zaraz potem Buźka leżał już martwy pod stopami Grzesia.

– Trup za trupa – syknąłem.

– Nie – powiedział Grześ. – Dwa trupy.

Padł jak trafiony piorunem. Wyrąbał przy tym głową o szybę golfa, robiąc na niej efektowne pęknięcie.

Staliśmy z Morrisonem, teraz we dwójkę, nad trupami niejakiego Grzesia i jego ojca – Panicza Buźki. Wpatrzeni jak sroki w gnat. Dzień zapowiadał się słoneczny. Oznajmiłem to Morrisonowi, ale też nie chciał słuchać. Poszedł do salonu. Po chwili usłyszałem strzał.