Gwałt na kulturze XXI wieku

Tak i znów ją dotyka,

tak i znów czerpie więcej,

i tak, znów zatapia swe szpony,

łapie za szyje jak krawat czerwony,

owija wokół szyi cienkiej,

dotyka skóry białej, jak śnieg miękkiej

i bez skrupułów ciągnie za włosy,

jasne, złociste jak zboża kłosy,

i oczy niebieskie, blade jak ściana,

szybko czerwony kolor im nada,

gdy szyje zaciska, skręca na lewo,

używa uścisku, sztywnego, lecz wolnego,

cierpienie przedłuża, on z niego korzysta,

Nie kończy zbyt szybko, ten chory sadysta.

A ona to lubi, choć płacze nie krzyczy,

lubi ten strach, ból, zapach goryczy,

Ni słowa nie powie, nie przerwie agonii,

Wie o tym, że nic jej już nie obroni,

I wie jak kontrolę on traci szybko,

jej wzrok wpatrzony w spojrzenie płytko,

bo jego oczy choć zimne to puste,

z ręką na szyi, jakby na chustę,

i tragiczna antygona się przypomina,

gdy wdech ostatni z jej płuc ubywa,

i wiśnie bezwładnie [...].