Gwiazdy

Siedząc na balkonie, oglądając gwiazdy, gdy wiatr buzował i straszył, me włosy powiewały jak groźne fale, domagające się prawdy. Stoję spokojnie, zamykam oczy. W mych myślach jest strach nieubłagany, toczy się i góruje, ma dość tej skazy. Mrok zaczyna docierać do mych stóp. Owija się spokojnie, gdy to dostrzegam, uśmiecham się mozolnie, a w oczach mych jest spokój, bo czego się bać w tym utrapieniu. Odwracam głowę, nie chce o tym myśleć.

Wiązki ciemności pełzną, niczym waż. Już są na mych ramionach.

Ostatni wdech, wydech pozostał. Stojąc tam, iskra w oku zapłoneła.W czerni rozpływam się powoli, łącząc się z chmurami. Widzę, że wszystkie światła uliczne i domy robią się coraz mniejsze, Chwilami przypominając gwiazdy.