Hazardzista

Filip miał tej nocy przeczucie tak silne, iż nie mógł zasnąć. Zadzwonił do Larysy i poprosił, żeby pożyczyła mu dwadzieścia pięć tysięcy. Suma ta nie stanowiła dla niej żadnego problemu, ponieważ od dłuższego czasu składała na depozyt dla banku. Mimo to, w ostatniej chwili się zawahała.

— Jaką mam gwarancję?

— Jeśli nie będę mógł zwrócić, ożenię się z tobą.

Ten argument przeważył, bo o małżeństwie marzyła dłużej niż o własnym mieszkaniu. Zresztą, mieszkanie może poczekać, a taki facet trafia się tylko w snach. Pożyczone pieniądze Filip postawił na Wawrinkę, za którego bukmacherzy płacili pięć do jednego, bo choć faworytem był Rafael Nadal, instynkt gracza kazał Filipowi iść wbrew prognozom ekspertów. Po czterosetowej walce Stan-the-Man został czempionem i dzięki jego fenomenalnej grze, Filip już następnego dnia mógł spłacić dług plus pięć procent za fatygę. Larysa przyjęła zwrot pożyczki z mieszanym uczuciem: własne mieszkanie było w zasięgu ręki, za to perspektywa małżeństwa oddaliła się bardziej niż kiedykolwiek; nawet jej nie powiedział, na co mu potrzebna tak duża suma.

Filip wiedziony nowym przeczuciem nabył wkrótce za wygrane pieniądze trzysta dziewięćdziesiąt pięć tysięcy akcji MediCloud SA. Spółka ta była niedowartościowana, posiadała sporo wolnej gotówki, wypłacała interesariuszom regularnie dywidendy, co czyniło ją idealną lokatą kapitału. Ponadto działała w niszy rynkowej, gdzie ze względu na brak poważnej konkurencji mogła uzyskać wyższe marże. Po sześciu miesiącach spokojnej działalności, zapotrzebowanie na usługi MediCloud podskoczyło jak słupek rtęci. Tak raptownej zmiany nikt się nie spodziewał, dlatego Filip mógł odsprzedać akcje w szczytowym momencie giełdowej gorączki z dwudziestopięciokrotnym zyskiem: sześć i ćwierć złotego za sztukę. Do następnych milionów było teraz z górki. Kobiety go kochały, dyrektor banku również.

Jednak Filipowi to nie wystarczało — gdy jaskinia skarbów stoi otworem, grzechem jest ją opuścić nie łamiąc sobie grzbietu. Jego uwagę przyciągnęła mało znana stacja telewizyjna, emitująca programy wyłącznie w internecie. Kupił stację, zwolnił wszystkich pracowników, z wyjątkiem kierowcy i ciecia, bo było im wszystko jedno dla kogo pracują, a na kluczowym stanowisku, w roli prezenterki zatrudnił Amelię, którą poleciła mu agencja dla modelek.

— Co za bzdury. Przecież nikt w to nie uwierzy — zaprotestowała czytając skrypt, który Filip napisał godzinę temu na kolanie, rozmawiając z kimś przez telefon.

Rzuciła kartki na podłogę i ostentacyjnie wyszła z pokoju. Nazajutrz zastała w biurze kujonka o rudej czuprynie i trójkątnej twarzy. Kujonek siedział zgarbiony przy jej biurku i ze skrupulatnością księgowego dokonywał poprawek tekstu. Amelia wkrótce się przekonała, że nowy redaktor potrafi wyczarować jak z rękawa oryginalne historyjki, ale jako mężczyzna w ogóle jej nie pociągał, co Filipowi było na rękę.

— No i te zdjęcia… okropne!

Poprawiła sobie fryzurę, bo wtedy jeszcze nie zatrudniali stylistki.

— Przecież wyglądam o niebo lepiej — pocieszała się patrząc w lustro.

„Wyglądasz, jak dziewczyna na telefon” — miał jej odpowiedzieć Filip, lecz wolał uniknąć zbytecznej dyskusji na tak delikatny temat. Zamiast tego, zajął się poszukiwaniem fachowca do robienia zdjęć. Operator kamery prezentował się równie nieciekawie co scenarzysta-frajer, ale miał dwie ukryte zalety: rzadki talent do upiększania każdej twarzy na zdjęciach, a przede wszystkim to, że sprzedawał swoją pracę za pół darmo.

Pomimo obaw Amelii, już po emisji pierwszego programu stacja odnotowała dwadzieścia milionów hitów, po tygodniu dwa razy tyle, a następnego miesiąca Filip musiał podpisać umowę z nowym hosting serwis, żeby podołać rosnącej liczbie użytkowników. Amelia skakała z radości; przestała nawet zwracać uwagę, co sobie pomyślą widzowie, byle tylko ją podziwiano. Stacja nadawała programy o kontrowersyjnej treści — wszystko czego obawiano się pokazywać w oficjalnych wiadomościach. Budziło to niezdrowe emocje w szerokich kręgach społeczeństwa, prowadzące do zaognionej debaty, nie przynoszącej nikomu chwały, ani korzyści, za wyjątkiem właściciela, który celowo manipulował nastrojami dla wywołania coraz większego efektu: im głośniejszy skandal, tym większą zbijał fortunę.

W myśl zasady, że pieniądz powinien prędko zmieniać ręce, Filip zafundował sobie trójpoziomowy penthouse na najwyższej kondygnacji apartamentowca w centrum miasta, w cenie czterdzieści tysięcy za metr, a ile tych metrów było, nie zaprzątał sobie głowy. Całe miasto leżało teraz u jego stóp. Z okna sypialni widać było budynek, w którym mieszkała Larysa. Filip widywał ją coraz rzadziej, bo cóż można robić z taką parafianką o zacofanych poglądach? Wolał zamiast niej Amelię, która była wyzuta z wszelkich zasad i szła na każdy numer, ale właśnie dlatego nie angażował się uczuciowo, bo mogło to zaszkodzić negocjacjom o jej zarobki oraz zakres obowiązków. Gdy zaczęła mu to wypominać, zwolnił ją i na jej miejsce zatrudnił dwie nowe modelki. Obydwie zachowywały się w stosunku do siebie nieufnie, a on celowo je antagonizował. Chciał, żeby widziały w nim przedstawiciela lepszej płci: mężczyznę o szlachetnym charakterze, dzięki któremu mogły się wyrwać z nudnej atmosfery życia na prowincji. Chłodnym okiem hazardzisty obserwował ich zmagania, jakby postawił w tajemnicy całą fortunę na jedną z nich. Każdą jednakowo chwalił i nagradzał, czym jeszcze bardziej zagrzewał je do walki. Bawiła go rola biernego widza, dlatego nie ingerował w ich utarczki, ale na kopanie, gryzienie i wyrywanie większej ilości włosów nie pozwalał, bo mogłoby to zaszkodzić notowaniom jego stacji, jedynej rzeczy, na której naprawdę mu zależało.

Czekał, aż wartość przedsiębiorstwa osiągnie niewiarygodną kwotę stu dwudziestu pięciu milionów…

— Sprzedawać teraz! — zawołał do swojego agenta przez telefon.

— Wszystko?

— Do ostatniego papieru!

Pod nowym właścicielem stacja przędła cienko, programy traciły na popularności, co pociągnęło spadek wartości akcji do tak niskiego poziomu, że Filip mógł ją odkupić po roku za jedną piątą pierwotnej ceny. „Interes życia” — uśmiechał się do lustra, zjeżdżając windą do podziemnego garażu. „Coś takiego drugi raz się nie zdarzy” — kołatało mu po głowie, kiedy wsiadał do samochodu. Cały wieczór jeździł po mieście bez celu, spalając benzynę dla czystej przyjemności. Przyglądał się ludziom na ulicy: zmęczeni pracą i robieniem zakupów; małostkowi i śmieszni w nieustającej pogoni za odrobiną chleba i kawałka dachu nad głową. Czasem odpowiedziało mu spojrzenie jakiejś gustownie ubranej ślicznotki, a wówczas czuł się szczęśliwy i spełniony: z nikogo, stał się nagle najmłodszym w gronie dwudziestki najbogatszych ludzi w kraju.

Mniej więcej w tym czasie zaczął kręcić z koleżanką jednej z prezenterek, także modelką. Miała na imię Zofia i specjalizowała się w reklamie stroju plażowego, do czego miała wyśmienite warunki. Natura nie poskąpiła jej również sprytu oraz talentu do robienia kariery: „nie wstaję z łóżka za mniej niż dziesięć tysięcy” — odpowiadała na telefony z agencji. Nie stroiła min słodkiej idiotki, nie przytakiwała na każde zawołanie i tym zwróciła jego uwagę. Nawet będąc jego faworytką, nie bała się walić prawdą między oczy.

— Jak ci się podoba? — zapytał, gdy gościła u niego pierwszy raz.

Popatrzyła na przeszklone ściany, podświetlane szczeble pnących się do góry schodów, wysokie sufity i choć widok był imponujący, nie dała tego po sobie poznać.

— Tylko ktoś naprawdę pod spodem malutki musi mieszkać w takim hangarze.

— Poczekaj aż zobaczysz resztę — odrzekł, zaskoczony nieco jej tupetem.

A ona natychmiast odcięła zadziornym głosem:

— Z chęcią… — i wydymając usta w pogardliwym uśmiechu, dodała: — Mam nadzieję, że nie kompensujesz swoich kompleksów rosnącym kontem w banku.

Tego było Filipowi za wiele. Zaciągnął Zofię do łazienki i rzucił ją na podłogę. Wzywała pomocy nieświadoma, że ściany są wykonane z dźwiękoszczelnego materiału, tłumiącego całkowicie krzyki. Zresztą, nawet gdyby ktoś usłyszał jej wołanie, to i tak nie odważyłby się zadzierać z najbogatszym lokatorem. Filip nalał wody do bidetu i wcisnął jej tam głowę. Próbowała się uwolnić, ale trzymał ją stalowym uściskiem za szyję, a jednocześnie wykręcał z tyłu rękę. Wkrótce przestała się szamotać i stawiać opór, a to go rozjuszyło jeszcze bardziej. Postanowił obsikać jej włosy, ale po kilku nieudanych próbach dostał erekcji i w dzikiej furii wziął ją jak pies sukę: szybko, mocno, głęboko, żeby przypomniała sobie dyskomfort towarzyszący defloracji. Kiedy skończył, rzucił jej w twarz zwitek banknotów i kazał iść precz, jakby była kurwą z ulicy, lecz ona wciąż leżała na marmurowej posadzce, w rozdartej na plecach sukience, a kiedy wyszedł z łazienki, podniosła się z podłogi i zamknęła drzwi na zamek.

— Wyłaź, bo zawołam ochroniarzy! — Załomotał pięścią w drzwi.

— Kiedy nie mam w czym iść do domu — odrzekła przez łzy.

Puściła wody do jacuzzi, żeby wymasować obolałe miejsca strumieniem ciepłej wody. Potem się osuszyła jednym z tureckich ręczników złożonych w szafce i włożyła na gołe ciało jego szlafrok. Po kilku niezbędnych zabiegach przed lustrem, wyszła z łazienki. Filip siedział przy pięknie udekorowanym stole w kuchni. Mieli tam zjeść obiad, ale skasował zamówienie dla restauracji i zamiast tego pociągał whisky dużymi łykami prosto z butelki. Zofia położyła pieniądze na stole, po czym usiadła w fotelu z rattanowej plecionki. Patrząc na miasto pobłyskujące światłami prawie dwieście metrów w dole, odnosiła wrażenie, że szybuje w powietrzu. Pragnęła w tej chwili być sama, jak najdalej od niego. Filip nawet na nią nie spojrzał, a kiedy złość mu przeszła, zadzwonił do jednej z asystentek.

— Potrzebuję sukni dla Zofii… Wymiary? — Odwrócił się w kierunku siedzącej i podał, o co pytała go asystentka.

„Teraz to już nie ma żadnego znaczenia” — myślała Zofia bez cienia emocji, jednak gdzieś na dnie odczuwała odrobinę satysfakcji, że potrafił podyktować z pamięci wielkość jej ubrania. Gdyby nie siedziała odwrócona tyłem, widziałby również, jak bardzo żałowała słów powiedzianych wcześniej.

Po dwóch godzinach dostarczono garderobę pod drzwi apartamentu razem z pękatym koszem czerwonych róż. W nowej sukience Zofia wyglądała jeszcze piękniej, a patrząc na bukiet kwiatów, zaczęła kalkulować: ile może zyskać, ile stracić. Po długich rozterkach zdecydowała się zostać na noc, a nim zaświtał poranek, wybaczyła mu jego zachowanie.

Ten incydent zbliżył ich jeszcze bardziej. Filip widział w Zofii doskonałą partnerkę, hazardzistkę jak on, high roller, stawiającą wszystko na jedną kartę. Nie był pewien, czy taką kobietę uda mu się spotkać w życiu ponownie. Bez większych ceregieli się oświadczył, a ona równie bezceremonialnie dała mu kosza. Skoro zachował się jak pies, to jak psa będzie go wodzić na sznurku. Kiedy poprosił o jej rękę znowu, wypomniała mu, że jest kiepski w łóżku, wszystkie jej orgazmy były udawane i dopóki nie poprawi formy, niech nie składa jej żadnych propozycji. Jego cierpliwość wisiała na włosku, gdy oświadczał się po raz ostatni: nie w restauracji, przy świadkach i na kolanach, ale w swoim mieszkaniu, na pięćdziesiątym czwartym piętrze. Złapał ją za ramiona, potrząsnął mocno i krzyknął prosto w twarz:

— Nie doprowadzaj mnie do szaleństwa! Zostaniesz moją żoną, albo wyskoczymy razem z balkonu i jest mi obojętne, co się stanie dalej.

Taka stanowczość podniecała ją najbardziej i jeszcze tej nocy wyraziła zgodę.

Przyjęcie ślubne odbyło się za miastem w rezydencji rodzinnej Filipa. Przed bramą wjazdową uformował się długi sznur samochodów, blokujących ruch na głównej ulicy. Policja zadbała, żeby obyło się bez ekscesów, gdyż jednym z zaproszonych był sam premier w towarzystwie kilku ministrów. Scenę podzielono na trzy części: koktajle zaraz przy wejściu, dalej duże audytorium z namiotem dla orkiestry, podestem do tańca i rzędami siedzeń, a na końcu stoły z obiadem dla siedmiuset osób, wzdłuż których ustawiono krzesła przybrane w srebro i złoto. Jedzenie serwowano w najlepszym guście: ogony homara, krewetki, świeżo wyłuskane ostrygi, sushi i sashimi, filety z wołowiny hodowanej na trawie i jagnięcina grillowana na zwęglonym drewnie. Wszystko to spłukiwane rocznikiem 2003 Dom Perignon z winnic w Épernay i 2007 Petaluma Coonawarra z Południowej Australii. Na deser podano puszystą truflę czekoladową z orzechami pekan, dynie w syropie imbirowym, słodkie mango w kremie brûlée z lodami amaretto, by nie wspomnieć delicji, którymi się raczono później. Dla palących zorganizowano pokaz rolowania cygar, z dużym wyborem kubańskiej produkcji, sto sześćdziesiąt złotych sztuka, oraz konsultantem udzielającym fachowej porady w wyborze. Po zakończeniu części formalnej, Zofia przebrała się w obcisły ciuszek z reklamowanej kolekcji, odkrywający zdaniem niektórych zbyt wiele, lecz Filip uważał, że wygląda w nim perfekcyjnie. Miesiąc miodowy spędzili na plantacjach goździków w Bali, lecz wkrótce potem stosunki między nimi zaczęły się psuć.

Byli jak dwaj kapitanowie na jednym okręcie: każdy żeglujący w przeciwną stronę. Zofia traktowała ryzyko jako zło konieczne do uzyskania lepszej pozycji; dla Filipa był to cel sam w sobie: pociągało go wyłącznie ryzykanctwo, rozpalane nieodpartą potrzebą podnoszenia stawki w grze, nawet gdy stawka wydawała się nie do przebicia. Filip przestał liczyć swoje szanse i postawił wszystko na ślepy traf: zainwestował nieomal cały kapitał w hurtową subskrypcję połączeń internetowych, wykupioną od jednego z największych przedsiębiorstw telefonicznych na rynku. Zatrudniał tylko dziesięć osób, ale jego dochody rosły błyskawicznie dzięki olbrzymiej ilości podpisywanych kontraktów. Nikt przy normalnych zmysłach nie przewidywał krachu, mającego nadejść niebawem, gdyby tylko giełda była miejscem, gdzie cokolwiek można przewidzieć.

Filip śledził kurs akcji na ekranie monitorów w swoim apartamencie i coraz mniej czasu poświęcał Zofii, której jesienne wieczory dłużyły się w nieskończoność, a przecież miał to być najlepszy moment w ich życiu! Pomimo wielu burzliwych przejść, wciąż bardzo go pragnęła.

— Chodź, przytul mnie — prosiła z rozżaleniem w głosie.

— Teraz nie mogę. Przecież jestem zajęty — odpowiadał nie odrywając wzroku od ekranu.

To, co tam widział wciągało go mocniej, niż małżeństwo. Zaczął pić, potem w łóżku nie nadawał się do niczego i w tej spirali beznadziejności oddalał się od niej coraz bardziej. Szczęście też przestało dopisywać, bo przegrywał olbrzymie sumy w grach hazardowych, a Zofia nie widziała sposobu aby temu zaradzić.

Zimą polecieli do Makau: on całe dni spędzał w kasynach, ona biernie mu towarzyszyła, jak jakaś przygodnie napotkana dziewczynka z eskorty, a gdy nie mogła znieść błysku nałogowego hazardzisty w jego oczach, szła na zakupy lub zamykała się w hotelu. W końcu coś w niej pękło, a wtedy urządziła mu scenę, jakich często tam nie oglądano: wpadła do sali gdzie grał w pokera i nie zważając na śmietankę towarzyską otaczającą go szczelnym kręgiem, wytrąciła mu drinka z ręki.

— Dosyć tego! — wykrzyknęła, aż wszyscy przy stole zamilkli z przejęcia.

Filip otarł mokrą twarz i nie odwracając głowy dał znać krupierowi, żeby przyjmował zakłady, ale zanim zdążył postawić, Zofia zabrała mu wszystkie żetony i schowała je do torebki.

— Gra skończona. Wracasz ze mną, albo więcej mnie nie zobaczysz.

Ostatnie słowa wypowiedziała z lekką nadzieją w głosie, bo naiwna wciąż się łudziła, że go odzyska — jeśli nie prośbami, to pocałunkami. Zebrani przyglądali się jej z ciekawością: kim jest ta piękna i zdeterminowana kobieta, mówiąca dziwacznym językiem? Filip kazał jej usiąść, a kiedy ochłonęła nieco, powiedział lodowatym głosem, jakiego nigdy przedtem nie słyszała:

— Kochanie, możesz mieć wszystkie karty kredytowe tego świata, ale nie staraj się mnie zmienić.

Dwa dni później wróciła do Warszawy i natychmiast wszczęła sprawę rozwodową. W zanadrzu trzymała pikantne szczegóły, których nie będzie dłużej zatajać, jeśli tylko się ośmieli stanąć jej na przeszkodzie: w pierwszej kolejności to, że ją zgwałcił, kiedy nie była jeszcze jego żoną. Filip bał się złego rozgłosu, a jeszcze bardziej gnicia za kratkami i żeby zamknąć jej usta, zgodził się przelać dwa miliony na jej konto. Pół roku później Zofia uzyskała upragniony rozwód. Sala sądowa była miejscem, gdzie widzieli się ostatni raz. Zofia mogła nareszcie realizować swoje aspiracje wspólnie z kimś, kto ją doceni, zaś dla Filipa jej odejście zwiastowało katastrofę

Wkrótce wyszło na jaw, że cena akcji biznesu, w który zainwestował najwięcej, jest mocno nadmuchana i na giełdzie wybuchła panika. Po miesiącu został bez grosza. Musiał oddać apartament, a także resztę posiadanych środków w zastaw za długi, których nie był w stanie spłacić. Ogłoszono go bankrutem i ukarano zakazem inwestycji na giełdzie przez dziesięć lat. Dla człowieka żyjącego z rynkowych transakcji było to równoznaczne z wyrokiem śmierci. Przyciśnięty do muru podjął pracę jako krawężnik w straży miejskiej. Całymi dniami wystawał w bramach modląc się o koniec świata, bądź nagły zgon, cokolwiek tylko uwolni go od męki bycia szarym zjadaczem chleba. Wynajął obskurną kawalerkę w taniej dzielnicy, bo na nic lepszego nie było go stać. Upadł na same dno i wiedział, że już nigdy się nie podniesie.

Wówczas pomyślał o Larysie. Czuła do niego ogromny żal, lecz nie potrafiła wyrzucić go z pamięci: co było kiedyś ognistym uczuciem, wciąż się tliło bladą iskierką. Widywał ją w drodze do pracy, podczas kupowania sprawunków, kiedy wychodziła ze stacji metra, lecz zawsze trzymał dystans i obserwował ją z ukrycia. Ze schowka w swoim pokoju wyjął pudełeczko, wewnątrz którego znajdował się pierścionek z osiemnasto-karatowym brylantem oprawionym w platynie. Kupił pierścionek, gdy był jeszcze na topie, nie mając nikogo specjalnego na myśli. Zadzwonił do Larysy umówić się na randkę w przytulnym miejscu, o ciepłym wystroju i romantycznej atmosferze. Odczekał, aż spróbują wina, skonsumują przystawki, a kiedy zamówili główne danie, podał jej malutki portret, wykonany przez artystę na podstawie jej zdjęcia. Na portrecie Larysa miała namalowany pierścionek zaręczynowy na palcu, ten sam pierścionek, który Filip trzymał w ręku. Zofia miała rację — głęboko w środku był tchórzem, bo cokolwiek robił, robił to bez wiary w siebie. Tym razem również — wątpił, że Larysa przyjmie jego oświadczyny i odwrócił w decydującym momencie wzrok. Dopiero po dłuższej chwili spojrzał ponownie, a to co zobaczył przeszło jego najśmielsze oczekiwania: ujrzał na jej twarzy uśmiech pełen przebaczenia, a na palcu pierścionek, dokładnie jak na portrecie. Ten jeden palec był w tej chwili wart dla niego więcej niż wszystkie diamenty świata, a patrząc jej w oczy zrozumiał, że tak może się uśmiechać jedynie kobieta, która kocha naprawdę.