Herbata z Sumienia

Jak zagotować wodę na gazie,

Z potów wylanych przy każdym namyśle,

W przygotowanym wcześniej naparze,

Rozróżnić gorycz i polne liście.

Zacząwszy od kropli zmąconej cytryny,

Niezmiernie kwaśnawej, pamiętnej, wieczystej,

Szczypty przyprawy kręcącej brzuch tkliwy

O własnej woni wprawdzie przejrzystej.

I orzech, choć stary, o smaku dobitnym,

Przez lata na drzewie tym kreowany,

Uczywszy się życia w swym domu rodzinnym,

By później w czci tego być pochwalany.

Rzecz jasna, że ludzie wbrew wielu zgodności,

Gustami różniczyć będą bezwzględnie,

Bo Ci posiadając swe własne mądrości,

Na innych będą spoglądać przeciętnie.