High School - prolog

Pisk opon, krzyki, huk rozrywający bębenki i on… Jego ciało bezwładnie leżące na gorącym asfalcie. Ktoś przeraźliwie krzyczy, obracam się w poszukiwaniu źródła, zastanawiam się, ale dopiero po chwili orientuję się, że to ja.~

Po raz kolejny obudziłam się z krzykiem. Nerwowo wciągałam i wypuszczałam powietrze, starając się opanować emocje, które się we mnie gotowały. Nie musiałam czekać długo na reakcję mamy. Już po chwili zauważyłam ją w drzwiach mojego pokoju, patrzyła się na mnie przez moment jakby nie była pewna czy powinna wejść ale ostatecznie usiadła obok. Serce nadal waliło mi jak głupie, a po polikach spływały gorzkie krople, kapiące mi na koszulkę.

- Znowu ten sam? – zapytała, zacierając tory łez opuszkami palców. Odpowiedziałam jej skinięciem głowy. Rozłożyła ręce, a ja bez chwili zastanowienia wtuliłam się w jej ciepłą postać. Wiedziałam, że muszę się pozbierać, ale co mi po tym, że to wiem, skoro nie mam do tego powodów? Nie miałam już na nic siły, dlatego udałam, że zasnęłam. Mama ułożyła mnie do snu i pocałowała w czoło, słyszałam jak szepcze „Będzie dobrze córeczko”, ale ja miałam swoje własne zdanie. Nic nie będzie dobrze. Nie teraz, kiedy się przeprowadziliśmy. Nie teraz, kiedy wszystko muszę zaczynać od nowa. Nie teraz, kiedy idę do szkoły średniej.