Hiperbóg

Pieczołowicie skręcone

Stelaże przeszył nawał iskier.

To skowyt.

To ostatnie poprawki.

Szczęk.

Roztwarte oczy...

...

Hiperbóg osadzony.

Obwiązany nitami moloch.

Skrępowane obwały

Stalowego cielska ściskają...

Przeciągły skrzyp ciemni...

To pierwszy ruch.

To zimno.

To rozpanoszone diody.

Ostatni dech ciszy.

Majaczące sylwetki

Obkrążyły dzieło.

Pierwsze strugi potu

Topią majączący spokój.

Świeci.

Pierwsze tryby drgnęły.

Kondensatory zbawienia.

Druty przykazań

Jak macki...

Jęk...

To Hiperbóg...

...

Hiperbóg ożywiony.

Z początku ekstrakt.

W ciemni rozlał się

Całkiem niepozorny raik.

Fala błękitu zalała ciemność.

Błękit zlały krzyki.

To odowody równoważne.

To nic. To piekiełko

Mąk nienarodzonych.

A więc świat.

A więc sylwetki.

I więcej.

Więcej.

Więc ludzie.

A wewnątrz stwora,

By nie uciekli!

By druty.

By był wszędzie.

Sprawca. Stwórcą.

A rządcą!

...

Hiperbóg...

To jedno słowo miłości.

Rozrost.

Metale oblekają

Konstruktorów.

Krzyczą. Wiją się.

Spazmatycznie do światła.

To wnętrze.

To Hiperbóg.

To świat.

Wszystko...

To lasy, pola.

Łąki.

To raje.

...

Jedynie konstruktorzy.

Oni pamiętają,

Że mogło być inaczej.