Humantula (cz. 1)

- Doktor Schwarz! Jak zwykle punktualnie! Zapraszam!

Uczony uchylił szerzej drzwi, aby wpuścić swojego zwierzchnika do środka.

Erwin Schwarz był wysokim, barczystym mężczyzną dobijającym z wolna do pięćdziesiątki. Ostre rysy twarzy oraz krótko ścięte, siwiejące włosy nadawały jego aparycji powagi oraz surowości. Budził respekt samą swoją obecnością. Rajmund Vogl bał się go niczym ognia i zawsze odczuwał stres w związku z jego wizytami w laboratorium.

Schwarz stanął pośrodku pomieszczenia, a następnie wlepił beznamiętny wzrok w uczonego.

- Czekam na raport - oznajmił niskim, chropowatym głosem.

- Naturalnie. A może wcześniej napiłby się pan kawy lub herbaty?

- Nie mam na to czasu. Raport Vogl, raport!

- Tak, tak. Oczywiście. A zatem co pana konkretnie interesuje?

- Wszystko. Od początku do końca.

- Ach - rzekł uczony, zastanawiając się, od czego by tu zacząć. - No więc tak... obiekt jest studentem trzeciego roku medycyny. Utrzymuje się ze stypendium, które jednak ledwo pozwala mu wiązać koniec z końcem. Szukał szybkiego zarobku, dlatego zaoferowaliśmy mu pokaźną sumkę w zamian za jedną z trzech nerek.

- Trzech? - zdziwił się Schwarz.

- Tak, zdarzają się takie przypadki. Uznał, że ta dodatkowa na nic mu się nie przyda.

Doktor odwrócił się plecami do swojego rozmówcy.

- A więc taką bajeczkę mu wcisnęliście - odparł głęboko zamyślony.

- Tak. Wiemy, że to nie do końca etyczne, lecz nikt przy zdrowych zmysłach nie zgodziłby się na wzięcie udziału w tego typu... eksperymencie.

Schwarz odwrócił się ponownie w kierunku uczonego.

- Dobrze, a zatem jakie działania podjęliście?

Vogl sięgnął po teczkę leżącą na biurku i wyciągnął z niej gruby plik dokumentów zawierających dokładne informacje.

- Na początek wprowadziliśmy obiekt w stan narkozy. Następnie usunęliśmy mu wszystkie cztery kończyny oraz co drugie żebro. To samo dotyczyło przedniego uzębienia. Trzonowce zostawiliśmy. Musieliśmy też wydrążyć po dwa dodatkowe oczodoły - z lewej i prawej strony. To była najbardziej skomplikowana część zabiegu. Istniało poważne ryzyko uszkodzenia żył skroniowych. Na szczęście obyło się bez żadnych komplikacji.

- No dobrze. I co dalej?

- Po skończonym zabiegu wprowadziliśmy obiekt w stan śpiączki farmakologicznej. Następnie rozpoczęliśmy procedurę aplikowania serum.

- Serum... czy to aby na pewno adekwatna nazwa?

- No cóż - zafrasował się Vogl. - Nie do końca, ale taką przyjęliśmy.

- Dobra, mniejsza o to - machnął ze zniecierpliwieniem dłonią Schwarz. - Ile tego zużyliście?

- Dokładnie pięćset mililitrów.

- Nie za mało?

- Dawka idealnie dostosowana do gabarytów obiektu - zapewnił uczony.

- No dobrze - kiwnął głową Schwarz. - I co? Są już jakieś efekty?

- Och tak, oczywiście! W ciągu dwóch tygodni zaobserwowaliśmy ich całkiem sporo. Jeśli chodzi o...

- Chcę go zobaczyć - przerwał mu bezceremonialnie Schwarz, który uzyskał wszelkie informacje, jakie na ten moment go interesowały.

Vogl bez słowa podszedł do jednej ze ścian i z wolna odsłonił kotarę skrywającą ogromną, pancerną szybę. Widok, jaki ujrzał Schwarz prawdopodobnie straumatyzowałby każdego zdroworozsądkowo myślącego człowieka do końca życia.

Ale nie jego...

c. d. n.

L. A. T.