i na koniec końców

dotknij mnie jeszcze bardziej

będę bardziej sobą

urosną mi paznokcie

by szkło porysować

które odgradza oczy

bardziej uszczelnij klatkę

schowam w siebie ciepło

by lodowate muśnięcia

jak wiatr odleciały

na drugą stronę ciszy

a potem zroluj ciszę

i upchnij w zanadrze

do szkła od blizn mętnego

staniemy plecami

takie tylko oparcie

trójnogi taboret

opancerzone słowa

upchnięte w kieszenie

na odległe `nie oddaj`

zanim rozbijemy

na szczęście

na kawałki

na ile zdołamy

i na koniec końców

nici

pomiędzy nami