Ida

przeczesuje włosy

cienkie pasma mgły rozrzedzonej wiatrem

 

wplata w nie chrabąszcze i ćmy

cieniuje kolory zarysami brył

znajdujących się zbyt blisko by je zignorować

za daleko by odkryć tajemnice

 

nie podchodzi do okien a jednak wie

tafla którą zwykła marszczyć nagim ciałem

porosła tatarakiem i rzęślą

coraz trudniej odnaleźć brzeg

ale ramiona ma silne

zmysły wyostrzone jak u ptaka

 

oswojona ziemia zawsze pod stopami

tak się odchodzi albo wraca

jeszcze odróżnia noce od dni

które coraz trudniej nazwać

dlatego każdy jest niedzielą

 

w niedzielę Ida rozczesuje włosy

cienkie pasma mgły rozrzedzonej wiatrem

nawija na papiloty nigdy nie skończoną myśl

bez początku który dawno się rozszedł

Średnia ocena: 3.4  Głosów: 7

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (5)

  • Jacom JacaM 27.04.2021
    Znałem kiedyś Idę ? dawno temu
  • Narrator 27.04.2021
    Ładny wiersz. Inspirowany bohaterką filmu „Ida” z 2014 roku?
  • JamCi 27.04.2021
    W takim świecie czas się zatrzymuje, zapętla, płynie inaczej, nie tylko w dół.
    Taka kruchość czuć. Jakby maleńkie elementy trzymały ją w całości. Jakby byle podmuch, patyczek mogły sprawić, że się rozsypie i już nigdy nie złoży. Jakby codzienne nawyki powodowały, ze jeszcze istnieje.
    Dobre. I mocne i jednocześnie delikatne.
  • kikimora 27.04.2021
    Brawo! to bardzo dobry wiersz.
  • piliery 27.04.2021
    Jak zwykle, pięknie budujesz klimat wiersza a jednak, zdaje się, niekonsekwentny. Gubię się.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania