Idą święta

Nie ma już bezdechu, modlitwy, szeptu

bajecznie kolorowych baśni, wymyślonych światów,

czerwonej róży, ani orła na śniegu.

Nie ma tamtej dziewczyny

i chłopca.

Kartka po kartce wyrywam chwasty,

wszystko już było?

Zbliżała odległość, ogromna

tęsknota za jeszcze,

bezwstydne pozy, dźwięk migawki,

muzyka i taniec, ocieranie bioder.

Wybudzona wilgoć zlepiała palce,

światło przybijało poniżej podłogi,

drapałaś,

a przecież strzelali na wiwat.

Pamiętasz obraz – konferansjer spada ze sceny,

a jego oczy są puste.

Rwę scenariusze,

odpalam ostatnią racę. Wychodzę.

Poruszone krzesło podpiera ścianę,

nieobecni stapiają się z tłumem, ktoś krzyczy,

apetyt gaśnie.

A przecież