Imperatyw współczesny

"Według Kanta jestem wolny wtedy, gdy sam wybieram swoje pragnienia,

które sam sobie narzucam"

Za chwilę unikalna słowna porcelana

rozsypie się w drobiazgi.

Atlantyda wyłoni oblicze z głębin

ukaże miksturę nadziei i nudy.

Onieśmielenie w obecności klawiatury

maszyna prycha i syczy.

Istnieje tylko to co widać.

Szczęśliwy łosoś wracający do źródła.

Literackich wątków będzie niewiele.

Muszę dyrygować śpiewem syren

i anarchicznej rocznicy futuryzmu.

Nikt wszystkiego nie wie.

Ból człowieczeństwa rozszarpuje

niczym ziarenko grochu pod żebrem.

Idee rewolucji stają się banałem

obrońcy gnębionych mas

szybko stają się gnębicielami.

Obok wszechświata

anty-wszechświat

pomiędzy światłem a cieniem.

Szumowiny w rosole

zawsze wypływają na wierzch.

Spółgłoski, to materia tłumu.

Samogłoski, poezja z odrobiną utopii.

Powiedział człowiek z tatuażem.