IMPERIUM ŚWIATŁA II (MAGRITTE)

tak cicho

nawet światło nie kłóci się z mrokiem

oswojonym przez uliczną latarnię

tak cicho aż nierzeczywiście

przez brak ruchu ludzi i chmur

przytwierdzonych do dziennego nieba

gdy na ziemi noc

tym ciemniejsza

im jaśniej świecą żarówki

to wokół nich skupiają się cienie

potężniejsze niż te za dnia

które słońce wydłuża albo skraca

ciągnie na niewidzialnym sznurku

tak że próżno ich szukać

gdzie były przed godziną

te nocne zalegają niby obłoki

nad dachem u góry obrazu

i znikną jak współtworzące je światło

na pstryknięcie palca

albo samoistnie

gdy świt zdecyduje się wstać

powoli rozpłyną się z pierwszych brzaskiem

odejdą tam gdzie odchodzi strach

by czekać na lepszą chwilę

a ty będziesz się wtedy bać

lecz ze świadomością

że wystarczy zadrzeć głowę

w kierunku nieba jego planet

i jasnych barw

tak dla kontrastu

by nie patrzeć w podłogę