Inny

Na basenie, na którym byłem dwadzieścia sześć lat temu, utopiły się wszystkie moje plany i nadzieje. Utopiły się, bo spotkałem ją tam z innym. Wróciłem zrozpaczony do domu i zabiłem sąsiadkę. Z zazdrości ją zabiłem, bo sąsiadka była tą samą osobą, która poszła na basen z innym. Nie pozostało mi nic innego, jak poszukać tego innego, który był z nią na basenie. Poczułem, że życie moje, okraszone nowym celem, nabiera smaku.

Pojęcia o innym nie miałem żadnego, oprócz tego, że na basenie miał żółty czepek, wielkie bicepsy jakby napompowane pompką do pompowania kół i tatuaż przedstawiający herb miasta Warszawa wytatuowany na szyi. Wydedukowałem, że musi pochodzić ze stolicy. I tylko tyle wydedukowałem. Na dalszy trop nie potrafiłem wpaść. Deszcz pomysłów, jak znaleźć innego, jakoś nie chciał użyźnić gleby mojego wysuszonego mózgu. Nie wiedziałem też, do kogo się zwrócić o pomoc. Popijając whyski i obmyślając plan działania, usłyszałem ŁUBUDUBU ŁUB DUB: ktoś nawalał w drzwi. Poszedłem w samych gaciach do wejścia. Otwieram wrota i widzę umundurowane służby. Jeden z nich, facet z czarnym jak habit księdza wąsikiem, łysy, gruby i niski, patrząc mi w oczy powiedział:

– W związku z zabójstwem pani Cierniewskiej jest pan aresztowany. Zgodnie z prawem zachowałem milczenie i pokornie oddałem się w ręce służb. Metalowe kajdanki na mych nadgarstkach zamknęły się w lodowatym uścisku.

Kilka miesięcy później siedziałem w pace skazany za podwójne morderstwo. Za pierwsze umyślne, za drugie nieumyślne. Podobno matka pani Cierniewskiej umarła z rozpaczy po stracie córki. Uznali, że to moja wina.

Kara odsiadki dwudziestu sześciu lat więzienia nie pozbawiła mnie chęci znalezienia tego innego, co go spotkałem na basenie z Cierniewską. Wręcz przeciwnie, dodatkowe przeszkody w postaci więziennych krat i wysokiego na szesnaście metrów muru okalającego więzienie, dodawały smaku całej przygodzie. Moje życie nabrało jeszcze bardziej żywych barw. Zacząłem obmyślać ucieczkę z więzienia. Ale deszcz pomysłów, jak tego dokonać, wcale nie chciał spaść.

Żeby sobie urozmaicić czekanie na wpadające do głowy pomysły, w jaki sposób zwiać z paczki, rozpocząłem kurs medytacji. Uczyłem się na podstawie książki pt. „Medytacja w weekend”, którą znalazłem w więziennej bibliotece. Godzinami siedziałem w celi w pozycji lotosu. I tak minęło mi dwadzieścia sześć lat odsiadki z przerwami na posiłki i bójki z więziennym elementem. Wszystkie wygrywałem pokonując przeciwników siłą spokoju płynącego z medytacji.

Wolność przywitała mnie orzeźwiającą, ciepłą ulewą zmywającą ze mnie wszystkie grzechy przeszłości. Stojąc przed bramą więzienia, zagubiony w wolności jak dziecko we mgle pomyślałem: wezmę taksówkę. Poszedłem na postój taryf i nie bardzo wiedziałem, którą wybrać. Stało ich tyle, co drzew w amazońskim lesie. Wybrałem pierwszą z brzegu, szarego mercedesa doskonale wtapiającego się barwą w szarość otoczenia. Otworzyłem drzwi, wsiadłem i zobaczyłem gościa tatuażem herbu miasta Warszawa na szyi. To był inny. Inny z basenu. Niewiele myśląc udusiłem osiłka gołymi rękami, po czym dobrowolnie poszedłem oddać się w ręce policji. Złożyłem zeznania obciążające moją osobę. Nikt mi nie uwierzył. Sprawę umorzono, zanim się jeszcze zaczęła.

Ogarnęła mnie złość większa niż kosmos. Po krótkiej medytacji jednak odzyskałem spokój i poszedłem na basen. Na ten sam, na którym dwadzieścia sześć lat temu utopiły się moje plany i nadzieje. Położyłem dla uczczenia ich pamięci kwiatek na słupku startowym, wskoczyłem w chlorowaną wodę i, oddając się medytacji, spokojnie opadłem na dno basenu delektując się zapierającą dech w piersiach chwilą. Ratownik nie zjawił się w porę.