Insekty

Spryskałam moje serce twoimi kłamstwami,

teraz moje stopy tańczą na stosie naszych pogrzebanych marzeń.

O skarbie...

Porażka jak zwykle cię zabolała, właściwie przegraliśmy oboje.

Połamałeś mi nogi a ja odwdzięczyłam się tym samym.

Teraz oboje nie możemy biec, więc bezsensownie tkwimy przy sobie.

Udajemy, że nic się nie wydarzyło, mimo że w każdej sekundzie pożera nas poczucie winy.

O skarbie...

Wmawiamy sobie, że ciągle jesteśmy zdrowi, że żyjemy pełnią życia, że zrobimy dla siebie wszystko.

Oplotliśmy się nawzajem łańcuchem i nie potrafimy się od siebie uwolnić.

O skarbie...

Jesteśmy pułapką sami w sobie.

Proszę, pozwólmy się sobie uwolnić i odpełźnijmy jak robaki.

Bo czym więcej jesteśmy?