Intruz

Intruz

Do mojego życia wdarł się intruz, którego muszę ugościć.

Wszedł bez pytania zostawiając kawałki błota na moim dywanie.

Ja mówię - nie,

On, że nie o wybór tu chodzi i został...

Tak najzwyczajniej rozsiadł się w moim fotelu...

Nie pyta, nie prosi,

tylko rozkłada swoje cienie po moich ścianach.

Siada na krawędzi myśli,

przekręca zegary i zakłóca rytm snu.

Muszę go znosić, choć każde spojrzenie

ostrzega mnie, że nie zna litości.

Uczę się żyć z jego oddechem,

niesamowite, że mu na to pozwalam.

Jedzie ze mną do pracy.

Patrzy, gdy maluję paznokcie.

Liczy kroki.

Liczy dni.

Nie odejdzie.

A ja…

już nawet nie zamykam drzwi.