Iskierka istnienia

Co biegnie uporczywie w kierunku

światła, zwykle kojarzy się

ze smutnym pożegnaniem

na powitanie.

Co przypomina o kryzysie

życia, zazwyczaj jest podobne

do smutku, mieszczącego się

w dwóch łzach.

Szkarłatna iskierka istnienia

jątrzy się w twoim lewym oku,

przykrytym szczelnie

ciężką powieką.

To, co nie rozumie znaków

na niebie, schowanych w wełnie

obłoków, zwykle nie zasługuje

na ochłap miłości,

na zróżnicowaną prawdę,

wyzbytą naiwnych paradoksów.

Przypatrz się z bliska

moim zakrzywionym ustom,

odnajdź wśród snów osobliwą radość,

z którą tak ciekawie jest

się zapoznać, której opłaca się podarować

bez okazji życie,

znalezione w koszu na śmieci.

Obawiam się, że kocham

zbyt mocno twoją odległość.

Wymazana z pamięci obietnica

czai się w siódmym kącie

strychu, tam, gdzie ukryłam ostatnio

wspomnienia, niegrzecznie nagie,

zarysowane smutkiem.