Iskierki w Kosmosie

Pewnego dnia, głęboko w środku ludzkiego mózgu, mieszkały dwa malutkie stworki: *Kwiatuszek* (specjalista od kwantowych zagadek) i *Błysk* (mistrz świetlnych wyścigów). Ich domem były *mikrotubule* – maleńkie tunele, błyszczące jak złote zjeżdżalnie, które przenosiły najważniejsze sekrety człowieka: wspomnienia, marzenia i… tajemnicze *kwantowe iskierki*!

— Hej, Błysk! — zawołał Kwiatuszek, wskazując na migoczące punkciki w tunelach. — Te iskierki to nasza świadomość! One wiedzą, że lubimy lody waniliowe i boimy się ciemności!

— I pamiętają, jak udawaliśmy superbohaterów! — dodał Błysk, robiąc salto.

Ale pewnego razu zdarzyło się coś dziwnego. *Serce*, wielka pompa w centrum ciała, przestało nagle turkotać. Mikrotubule zadrżały, a iskierki zaczęły migotać niepewnie.

— Uwaga! — krzyknął Kwiatuszek. — Jeśli serce się nie obudzi, iskierki uciekną do… *kosmosu*!

Iskierki, niczym złote pyłki, uniosły się w górę, wijąc się między gwiazdami i planetami. Kwiatuszek i Błysk, choć smutni, wiedzieli, że to nie koniec.

— One są niezniszczalne! — wyjaśnił Błysk. — Nawet jeśli ciało zasypia na zawsze, iskierki zostają *częścią wszechświata*. Może zamienią się w nowe gwiazdy? Albo w uśmiech motyla?

Gdy serce znów zabiło (dzięki dzielnym lekarzom!), iskierki wróciły do tuneli, a Kwiatuszek szepnął:

— Widziałeś? To dlatego niektórzy mówią o *świetlistych tunelach* podczas śmierci klinicznej! To nasze iskierki żegnały się z ciałem!

A jeśli serce już nie zabiło? Wtedy iskierki tańczyły wśród galaktyk, łącząc się z energią planet i śpiewem komet.

— Każdy ma swoją *kosmiczną iskrę* — mruczał Błysk, patrząc w niebo. — Nawet gdy nas nie widać, wciąż jesteśmy… *gdzieś*.

I tak oto, dzięki naukowcom jak dr Hameroff i sir Penrose, dzieci dowiadywały się, że śmierć to nie koniec, tylko wielka *przygoda iskierek* – tych samych, które śmieją się w snach i szepczą: *„Jesteście ważni, nawet gdy jesteście malutcy!”*.

*A na niebie, każdej nocy, mrugają do was gwiazdy – może to wasze iskierki machają łapkami?* 🌟