Iskra

Byłaś jak iskra,

co spadła na suchą ziemię,

nie pytając, czy świat chce z nią zapłonąć.

Twoje kroki rozdzierały duszę,

a ja, głupiec,

myślałem, że ona zawsze będzie cała.

A potem wszystko zaczęło drżeć:

powietrze cięło skórę jak papier,

światło pękało na krawędziach,

a czas, jakby zawstydzony,

stał w miejscu, patrząc na nas.

I choć teraz już tylko popiół

szepcze mi twoje imię,

to czasem myślę,

że znów byłbym gotów spłonąć.