•Is This The Real Life?•

Chloe jechała pociągiem na wycieczkę szkolną, do małego miasteczka zwanego Pitsville. Usiadła koło tajemniczego chłopaka. Nikt nie znał jego imienia i nikt nie wiedział o jego istnieniu. No, może oprócz jego rodziców. Chociaż, wątpie w to. WRACAJĄC DO TEMATU. Dziewczyna usiadła koło niego nie dlatego, że chciała go poznać lub zainteresowała się nim, lecz dla tego iż nie było więcej wolnych miejsc jako że na tą wycieczkę pojechała prawie cała szkoła. Także usiadła, założyła słuchawki, przymknęła oczy i mniej więcej cała droga do Pitsville przeminęła jej na słuchaniu muzyki. Jednak kiedy byli już prawie na miejscu, pociąg zjechał niespodziewanie z torów. Ostatnią rzeczą którą widziała, było mnóstwo krwi. Wtedy, wszystko zrobiło się ciemne.

*

Kiedy otworzyła w oczy, zauważyła, że znalazła się w ciemnym pomieszczeniu. Wyglądała jak sala szpitalna, tylko że  

bardziej uboga. Nie mogła się ruszyć. Wszystkie części ciała ją bolały. Więc, leżała tak, czekając na kogokolwiek, kto by móciężar  pomóc. Nie chciała nawet gadać. Była zbyt zmęczona. Sama nawet nie wiedziała co się stało. Ostatnią rzeczą, którą pamiętała to jest to, że słuchała sobie muzyki, kiedy nagle wszystko stało się czarne.

W pewnym momencie, ktoś wszedł do pokoju. To był lekarz, którego tak długo oczekiwała. Kiedy zauważył, że Chloe już się obudziła, zaczął zadawać jej pytania. Jednak ona, nie zamierzała odpowiadać na żadne z nich, nie miała na to siły. Kiedy mężczyzna to zauważył, opowiedział jej o wszystkim co się stało, i najważniejsze, o jej stanie. Analizując każde jego słowo, i wsłuchując się uważnie, zrozumiała, że pociąg którym jechała do Pitsville, zjechał niespodziewanie z torów, i miała wielkie szczęście, że przeżyła. Oczywiście, doznała kilka złamań, jednak wszystko inne było w normalnym stanie. Dowiedziała się również, że ze 120 uczniów którzy jechali na wycieczkę, przeżyła mniej więcej tylko połowa, łącznie z nią. 

Po opowiedzeniu tego wszystkiego, lekarz uznajmił że powinna coś zjeść. Tym sposobem, Chloe musiała teraz czekać 10 minut na przyjście pielęgniarki z jedzeniem. W pomieszczeniu nie było żadnych zegarów, jednak dziewczynie tak się nudziło, że liczyła sekundy do przyjścia pielęgniarki z tacą pełnej żywności. 

*

Po już zjedzonym posiłku, dziewczyna uznała że powinna się rozruszać, pobiegać, pochodzić lub nawet potańczyć. Po prostu zrobić coś, żeby nie musiała już dłużej leżeć na tym szpitalnym, nie wygodnym łóżku. Kiedy jednak spróbowała wstać, całkowicie zapomniała o wszystkich igłach i innych rzeczach przyczepionych do niej. I zapomniała też o złamanej nodze. Więc, takim sposobem, od razu usiadła pod wpływem bólu, który spowodował jej ciężar kiedy stanęła na  ziemi nie wyleczoną nogą. Postanowiła zawołać pielęgniarkę, jednak koło niej nie było żadnych pilotów, guzików czy innych w tym stylu urządzeń, ponieważ jak już wspominałam, szpital ten, był ubogi. Lub, przynajmniej taki się wydawał.