Istoty z lasu

Odkąd pamiętam, zawsze lubiłam chodzić na długie spacery do lasu.

Moja mama nigdy nie rozumiała, dlaczego tak często tam się wybieram, a z kolei siostra za bardzo się boi, żeby iść w głąb lasu. Nie wiem, dlaczego tak jest, po prostu czuję, jakby coś mnie przyciągało do tego lasu, coś jak taki magnes, któremu nie byłam w stanie się oprzeć. Od zawsze byłam inna od swoich rówieśników – gdy ci bawili się na podwórku lub na placu na naszej wsi, ja wolałam spacery i odkrywanie dzikiej natury. Życie na naszej wsi toczyło się spokojnym i wolnym tokiem, największą tutaj zbrodnią była chyba kradzież mleka, i to jeszcze jakieś 20 lat temu. Każdy mieszkaniec wsi raczej ma swoje gospodarstwo, ponieważ u nas jest tylko jeden sklep, a najbliższe miasto jest oddalone o ponad 50 km – tak jakby las oddzielał nas od reszty świata.

Wszystko było dobrze, aż do pewnego dnia...

Było już popołudnie, a słońce zaczęło zachodzić. Jednak ja, nie mając co robić, wybrałam się jak zwykle na spacer do lasu. Szłam jak zwykle wydeptanymi przeze mnie szlakami, podziwiając mchy obrastające pnie i kamienie oraz rosnące grzyby. Rozglądałam się dookoła, aż moją uwagę przykuł dziwny kształt leżący na ściółce.

Nie wiem, co mnie wtedy pokusiło – może był to ten magnes, o którym mówiłam, a może zwykła ciekawość. Tak czy siak, podeszłam do tego czegoś i zauważyłam, że był to jeleń. Był brązowy i miał niewielkie poroże, jednak coś było z nim nie tak. W tym właśnie momencie spojrzałam mu w oczy, aby ujrzeć w nich mglistą pustkę. Wtedy zdałam sobie sprawę, że jeleń nie żyje. Zrobiło mi się przykro – bądź co bądź, było to tylko niewinne zwierzę. Jednak zauważyłam, że zaczęło się ściemniać i postanowiłam wracać do domu, gdy nagle jeleniem zaczęły wstrząsać konwulsje. Ale nie takie jak przy umierającym zwierzęciu – raczej jakby coś chciało wyjść od środka. Przeszedł mnie zimny dreszcz, a nogi odmówiły jakby posłuszeństwa, gdy zobaczyłam, jak nagle z brzucha jelenia wybijają się pazury. Wyglądało to, jakby dziesięć małych, białych ostrzy wystrzeliło z brzucha jelenia. Na moich oczach pazury poruszyły się, rozpruwając całego jelenia z obleśnym odgłosem. Gdy tylko pazury rozwarły brzuch, a z jego wnętrza popatrzyły na mnie przerażające żółte oczy, odrętwienie nagle minęło i zaczęłam uciekać. Nie wiem, czy kiedykolwiek biegłam tak szybko. Czułam wiatr we włosach, a małe gałązki raniły mi twarz. Każdy najmniejszy szelest lub złamanie gałęzi przyprawiało mnie o zawał. Biegłam tak, aż dopóki nie ujrzałam drzwi wejściowych mojego domu. Płuca paliły mnie żywym ogniem, a nogi, obolałe od biegu, odmawiały posłuszeństwa. Resztkami sił otworzyłam drzwi, a następnie szybko je za sobą zamknęłam na zamek. Od razu uderzył we mnie zapach przypraw i palonego drewna, a z kuchni można było słyszeć krzątanie się mojej mamy.

– Sandra, chodź na obiad!

Na jej słowa posłusznie weszłam do kuchni, a moim oczom ukazała się moja mama, przygotowująca mi posiłek, a tuż przy stole, okrytym czerwonym obrusem, na którego środku był dzbanek z makami, siedziała moja siostra i zjadała swoją porcję. Nigdy nie wiedziałam, dlaczego, ale to właśnie maki były ulubionymi kwiatami mojej mamy – niby takie pospolite, a jednak przepiękne. Mama zauważyła, że coś jest nie tak – może to przez to, że byłam cała blada, a może przez ranki na twarzy zadane przez gałęzie. Nie czekając długo, mama podstawiła mi krzesło i gestem pokazała mi, żebym usiadła. To niezwłocznie zrobiłam.

– Sandra, co się stało?

– Nie wiem, czy kiedy ci powiem, to mi uwierzysz.

W tym momencie mina mamy trochę spoważniała, jednak po chwili z powrotem złagodniała, jednak w jej głosie można było wyczuć nutkę niepokoju.

– Sandro, uwierzę ci, choćby nie wiem co.

Te słowa sprawiły, że opowiedziałam wszystko. Słowa wylewały się ze mnie jak potok, którego nie dało się powstrzymać. Gdy skończyłam, spojrzałam na mamę, a ta cała drżała, a jej oczy (zazwyczaj jasno niebieskie, lecz tym razem miały barwę mrocznej rzeki) były mokre od łez.

– Mamo, wszystko w porządku?

– Muszę ci coś powiedzieć.

Następnie wstała, odsuwając krzesło, po czym odwróciła się do mojej siostry.

– Lila, zjedz do końca, a ja na chwilę pójdę gdzieś z Sandrą.

– Dobrze, mamo.

Odpowiedziała moja siostra. Lila miała zaledwie dziewięć lat, miała brązowe włosy i cudownie zielone oczy odziedziczone po ojcu. Siedem lat po tym, jak urodziła się Lila, pewnego dnia, tak zupełnie bez powodu, nasz ojciec wyszedł z domu i już nie wrócił. Mama bardzo to przeżywała, ale dała sobie radę, Lila tęskniła za nim, a ja do tej pory nie rozumiem, dlaczego nas zostawił.

Wraz z mamą weszłyśmy do jej sypialni, do której pierwsze, co się rzuca w oczy, to duża ilość wazonów z makami, a następnie ściany o barwie smętnego różu. Mama pokazała mi gestem, żebym usiadła na jej łóżku, co niemal od razu zrobiłam. Wszystko to było dla mnie niejasne: czym było to stworzenie z lasu? I dlaczego mama tak na to zareagowała?

Odpowiedzi na te pytania miałam zaraz poznać.

– Sandro, wiem, że masz wiele pytań i postaram się na nie odpowiedzieć.

Spojrzałam wtedy na mamę, po czym od razu powiedziałam:

– Co to był za stwór?

– Nikt tak do końca nie wie, czym są. Wiemy tylko, że są bardzo stare. Mieszkały w tutejszych lasach jeszcze przed nami.

Jak zahipnotyzowana słuchałam wszystkiego, co moja mama mówiła.

– Wiem na pewno, że wchodzą do martwych ciał i przejmują nad nimi kontrolę. Gdy ciało jest w czasie rozkładu, one je jakoś leczą, żeby wyglądało, jakby było żywe.

Wtedy moja rodzicielka zrobiła dramatyczną przerwę, po czym powiedziała coś, co zmroziło mi krew w żyłach.

– Możliwe, że jeleń, którego widziałaś, jest martwy od miesięcy.

Nie wiedziałam, co o tym myśleć. Dlaczego one tutaj są? I czemu dopiero teraz je zauważyłam? A co, jeśli już kiedyś je widziałam w lesie, pod postacią jakiegoś zwierzęcia? Na tę ostatnią myśl przeszły mnie zimne dreszcze.

– Bardzo ważna rzecz, Sandro. Te stwory z niewiadomych powodów odstraszają maki. Dlatego mamy ich tak dużo w domu.

To w sumie wyjaśniało, skąd takie zamiłowanie mojej mamy do tych kwiatów. Chciałam zadać kolejne pytanie, jednak mama w tej chwili mi przerwała.

– Sandro, to są potwory. Wchodzą do ciał i zabijają ludzi. W tym – zabiły twojego ojca.

Chyba szok jest jedynym słowem, jakim mogłabym określić moje uczucia w tamtej chwili. Niemal natychmiast łzy zaczęły spływać mi po policzkach, pozostawiając za sobą ślad.

– Cz...czyli on nas nie zostawił?

Spytałam się cienkim głosem, na co mama tylko przytaknęła głową. Mama jak na komendę mnie przytuliła, a ja to przyjęłam. Nie wiem, ile tak stałyśmy, ale równie dobrze mogła to być cała wieczność. Nasze przytulanki przerwała moja siostra, która energicznie wbiegła do pokoju mamy.

– Mamo!

– Co się stało, Lili?

– On wrócił!

Wtedy oderwałam się od mamy i popatrzyłam się na moją siostrę, która była przeszczęśliwa.

– Kto wrócił?

Spytała się moja mama, po czym z głośnym krzykiem moja siostra odpowiedziała:

– TATA!

Zmroziło mnie, a nogi odmówiły posłuszeństwa. Dopiero co się dowiedziałam, że mój tata tak naprawdę nie żyje. Czy to oznacza...

Nie musiałam dokańczać, bo nagle, tuż w przejściu za moją siostrą, stanął mój ojciec. Wyglądał identycznie, co w dzień, w którym odszedł. Miał tylko jedną różnicę. Miał żółte oczy – takie same, jakie widziałam w lesie.

– LILA! TO NIE JEST NASZ TATA!

Krzyknęłam tak głośno, że mogłam obudzić wszystkich, gdyby byli w pobliżu.

Nagle stało się coś, co będzie mnie prześladować do końca życia. Mama starała się wciągnąć Lilę do pokoju, jednak właśnie w tym momencie stwór rozerwał ciało mojego ojca i wystrzelił w stronę mojej siostry. Pomimo tego, że był szczupły, można było zobaczyć mięśnie pod jego skórą o barwie śniegu. Miał on długie, ostre pazury, a jego oczy jarzyły się żółtym kolorem.

– LILA!

W tej właśnie chwili stwór do niej dobiegł, przeszywając jej ciało pazurami z przerażającym odgłosem. Pazury były na tyle długie, że tylko kawałek brakowało, aby trafił nimi moją mamę. Krzyknęłam z rozpaczy, jednak moja mama wciągnęła mnie w głąb pokoju i, pomimo tego że płakała, powiedziała:

– Słuchaj mnie uważnie. Weź do rąk ziarna maku – są w szafce nocnej.

Pobiegłam do niej i od razu znalazłam czerwony woreczek z tym, czego szukałam. Podbiegłam do mamy i jej go podałam. Ta otworzyła go i wzięła do ręki garść ziaren. Podeszła do stwora, który stał i się patrzył, nie mogąc przejść – prawdopodobnie przez maki. Moja mama energicznym ruchem sypnęła w monstrum ziarnami, na co ten odskoczył z rykiem. Mama kontynuowała, dopóki stwór nie znalazł się na dworze. W tym momencie mama zrobiła okrąg z ziaren przed drzwiami, na co stwór syknął niezadowolony. Na moich oczach wbiegł do lasu, a na ramieniu miał ciało mojej siostry. Od tamtej chwili wiedziałam, że już nigdy nie pójdę na spacer do lasu.

Gdy skończyłam opowiadać, moje dzieci, jak i mąż, byli przerażeni. Od tamtej chwili minęło 15 lat, zdążyłam założyć rodzinę i zamieszkać w domu po mojej mamie. Spojrzałam wtedy na nich i powiedziałam:

– Dlatego nigdy, przenigdy...

Spojrzałam wtedy na okno, za którym była już noc.

– Nigdy nie chodźcie do lasu i nie otwierajcie drzwi, dopóki nie będziecie na sto procent pewni, że to ta osoba.

Spojrzałam na moich bliskich. Nie wyobrażam sobie ich stracić.

– Bo potwory mogą nas oglądać nawet w tej chwili.

Spojrzałam wtedy przez okno, za którym stała moja siostra. Wyglądała tak samo, jak ją zapamiętałam, ale miała tylko jedną różnicę...

Miała żółte oczy.