Jak to jest z opłacalnością – EWG kontra UE (opowiadanie)

Leszek rozejrzał się po gabinecie i to, co go uderzyło, to minimalizm. Tak by to nazwał, gdyby nie olbrzymi fotel prezesa Taczosa i pokaźne, dębowe biurko.

– Podoba się? – spytał się uśmiechnięty, dobrze zbudowany facet po czterdziestce.

– Tak, chyba tak – zająknął się Leszek, nie mogąc oderwać wzroku od obrazu przedstawiającego morze i... kobietę? Tylko, czy aby na pewno ona tam była?

– Kobieta? – rzucił pytaniem Taczos.

– Skąd pan wie, że patrzę na nią? Ona tam rzeczywiście jest? – zapytał zaskoczony Leszek.

– Mądrzy ludzie dostrzegają to, co najważniejsze – Uśmiechnął się prezes. – Wracając do tematu, chce pan zająć się naszym ogrodem?

– Tak myślę. – Leszek przeniósł wzrok na Taczosa, ten zaś przyjął to z wyraźnym zadowoleniem.

– Moja oferta to dwanaście tysięcy miesięcznie pomniejszone o sto złotych na media.

– Dwanaście? – Wyraźnie zawiedziony Leszek popatrzył na prezesa, ten zaś jedynie uśmiechnął się do niego.

– Ono dwanaście. –Prezes ukazał równe białe uzębienie i kiwnął głową, potwierdzając kwotę kontraktu.

– Naprawdę nie jest pan w stanie zaoferować nic więcej? –W Leszka głosie czuć było zawód, nie zrobiło to jednak wrażenia na Taczosie.

– W żadnym razie – zaśmiał się. – No i proszę pamiętać o miesięcznej opłacie za korzystanie z mediów.

– Oczywiście, to przecież najważniejsze. Stówa za prąd. – odpowiedział poirytowany Leszek. – Tylko, że mam inną ofertę. I to znacznie lepszą.

– Pewnie od UE? – Taczos uważnie popatrzył na rozmówcę, Leszek zaś wydawał się oczekiwać na takie pytanie.

–Nietrudno zgadnąć. Płacą piętnaście tysięcy, dodatkowo można u nich otrzymać dotacje, no i zapewniają sprzęt. A właśnie, czy zapewnia pan sprzęt?

– Nie, oczywiście że nie – odparł prezes. – Sprzęt we własnym zakresie.

– Ta pana oferta jest dosyć niekonkurencyjna, że tak powiem. – Leszek wykrzywił się w uśmiechu.

– Pozory mylą, panie Leszku. No, ale jeśli uważa pan inaczej to droga wolna.

– Wie pan co, zmarnowałem tylko czas – odpowiedział poirytowany Leszek. – Teraz już wiem, dlaczego UE ma pięć gwiazdek, a pana EWG jedynie trzy.

– Aż trzy? – zarechotał Taczos. – I tak nieźle – dodał. – Gdyby coś, to projekt kontraktu. – Prezes podał dwie kartki papieru. – I proszę zwrócić uwagę na notatki na ostatniej stronie.

– Naprawdę myśli pan, że jest mi to potrzebne? – Leszek wziął zapisane kartki papieru i schował je do nesesera.

– Cóż, nawet bardzo. – Taczos zawiesił głos. – Polubiłem pana i zapisałem pewne wskazówki.

– Wskazówki? Niby do czego?

– Do bezstresowego życia. Proszę spojrzeć. – Taczos wygodnie rozsiadł się na fotelu i wskazał ręką na duże, dębowe biurko. – To element spokojnego życia.

– Spokojnego życia. – Pierwszy raz w trakcie rozmowy zaśmiał się Leszek. – Jeżeli tak, to ja podziękuję. – Podniósł się z krzesła i skierował się w kierunku wyjścia.

– Kobieta. – Prezes cichutko rzucił uwagę i nieco głośniej dodał. – Czuję, że jeszcze się spotkamy.

– Do widzenia – odparł Leszek i wyszedł z gabinetu.

...

– Niestety musi pan nieco poczekać, dyrektor jest zajęty – powiedziała blondynka z rozpuszczonymi, falującymi włosami sięgającymi ramion lub dekoltu jak kto woli.

– Tak, oczywiście – Leszek popatrzył w brązowe oczy sekretarki i niemal utonął w jej objęciach.

– Mogę panu zaoferować coś do picia. Kawa, herbata, a może woda?

– Kawę z mlekiem poproszę – odpowiedział i przeniósł wzrok na trójkątny dekolt, z którego próbowały wyswobodzić się dwie, pięknie opalone krągłości. – Sypaną. Dwie łyżeczki – dodał i uśmiechnął się do dziewczyny.

– Dla pana wszystko – odpowiedziała i odwróciła się do niego tyłem.

– Dziękuję – bąknął, równocześnie zerkając na kołyszące się biodra. Drzwi pokoju zasłoniły cudowny widok, on zaś nie mógł się doczekać realizacji zamówienia.

Został sam i mimowolnie rozejrzał się po sekretariacie. Gdzie nie spojrzał, wisiały certyfikaty, listy gratulacyjne, wyróżnienia i nagrody dla spółki UE. Uśmiechnął się do siebie i poczuł dumę, że został zaproszony do tak renomowanej firmy. Już sama strona internetowa wyglądała imponująco, fajna grafika, dużo różnorakich pasków i wiele zdjęć z realizowanych przez spółkę kontraktów. Dodatkowo jej działalność charytatywna także imponowała.

– Dyrektor czeka – Usłyszał sekretarkę i natychmiast obrócił się, by móc ją jeszcze zobaczyć. – Kawę podam w gabinecie. Proszę za mną.

– Idę – odpowiedział i podążał jak zaczarowany, oczekując aksamitnego głosu sekretarki i pożerając jej zgrabne nogi wyrastające z krągłego tyłeczka, który tylko w minimalnym stopniu był zasłonięty przez zieloną sukienkę.

– Proszę usiąść – usłyszał chropowaty głos i z niechęcią oderwał wzrok od dziewczyny. – A pani może odejść.

– Tak jest, panie dyrektorze – Posłała mu uśmiech, za który Leszek dałby się zabić.

– Dzień dobry – wydukał, mając wciąż przed oczami sekretarkę.

– Ferdynand Nitsche – przedstawił się dyrektor, nie wstając z fotela. – Rozumiem, że pan Leszek Walczak?

– Tak, we własnej osobie – zaśmiał się sztucznie i dodał. – Imponujący gabinet – powiedział i przyjrzał się rozmówcy. Facet nie miał więcej niż trzydzieści lat, był ciemnej karnacji, a jego twarz zdobiła równo przycięta, ciemna broda.

– Jak i cała nasza firma. Wracając do tematu współpracy, nie będę ukrywał, że sprawdziliśmy pana firmę Ziel-Mag, zapoznaliśmy się z opiniami i powiem szczerze, czekamy tylko na pana podpis i współpracę możemy uznać za rozpoczętą.

– Tak szybko? – Zaskoczony Leszek popatrzył na dyrektora.

– A po co czekać? Zajmie się pan naszym ogrodem i tyle. Powiem szczerze, nie mamy czasu na kurtuazję, podchody, po prostu wybieramy firmę spełniającą warunki i podpisujemy kontrakt. Dotarła do pana ulotka z najważniejszymi warunkami umowy?

– Tak, oczywiście. Po prostu jestem zaskoczony. – Leszek czuł, że musi się jakoś usprawiedliwić.

– Proszę, oto papiery. – Nitsche położył przed Leszkiem stos dokumentów. – Proszę podpisać i od jutra zaczynamy współpracę.

Leszek drżącymi rękami wziął do ręki kontrakt i mimowolnie zaczął go kartkować.

– Cóż, jak są wątpliwości, to może co nieco wyjaśnię – westchnął wyraźnie niezadowolony dyrektor i kontynuował. – Pewnie nieco przeraża pana ta sterta papieru. Zgadza się?

– Tak – odparł Leszek.

– Nie ma się czego bać – zaśmiał się Nitsche. – Pewnie zdziwił się pan, że zapewniamy własny sprzęt?

– Właściwie tak. Chociaż to chyba dobrze.

– Jasne że dobrze – zgodził się dyrektor. – Po prostu uczymy się na naszych błędach. Kiedyś mieliśmy firmę, która korzystała z własnego sprzętu. Przyjechali starym traktorkiem, olej lał się z niego strumieniami i niemal podpalili nam altankę. Masakra jakaś. I do tego, może się pan śmiać, ale pijany ogrodnik próbował ugasić ogień najpierw piwem, a później sikając na palącą się trawę. Wyobraża pan to sobie.

– Raczej nie – odpowiedział Leszek, a przed jego oczami pojawił się chwiejący facet oddający mocz na palący się stosik suchej trawy.

– Właśnie. – Dyrektor spontanicznie klasnął. – By uniknąć problemów, zapisaliśmy w kontrakcie nakaz korzystania z naszego sprzętu. Przy okazji wprowadziliśmy zapisy dotyczące stosownego ubioru. To chyba dobrze?

– Chyba tak –Leszek uśmiechnął się niepewnie.

– Kiedyś zatrudniliśmy kobietę jako ogrodnika. – Dyrektor kontynuował opowieść. – Nie ukrywam, że w tym przypadku poprzedni dyrektor ocenił jedynie walory zewnętrzne, które faktycznie były imponujące. Szczególnie jeden, a właściwie dwa. Rozumie pan?

– Tak mi się wydaje. – Leszek odpowiedział dyplomatycznie.

– Niestety kompetencje miała, ale nie takie, jakich oczekiwałaby firma. Ogród zarastał, a w kontrakcie nie było zapisów dotyczących wypowiedzenia umowy, czy też naliczania kar. Tylko Mietek był zadowolony. Znaczy poprzedni szef. – Dyrektor westchnął i uśmiechnął się do własnych myśli. – W sumie to mu się nie dziwię. Wracając do tematu, musieliśmy zapobiec takim wpadkom. – Niespodziewanie Nietsche zarechotał. – Przepraszam, po prostu ta dwuznaczność w tym przypadku jest jak najbardziej na miejscu. Rozumie pan?

– Poprzedni dyrektor wpadł?

– Właśnie tak. I tak krok po kroku nabieraliśmy doświadczenia, a umowa puchnęła, jak przyrodzenie poprzedniego dyrektora w towarzystwie ogrodniczki. Teraz to dzieło leży przed panem. Znaczy nie dziecko, tylko umowa. – Dyrektor ponownie się zaśmiał. – Mam nadzieję, że z grubsza wszystko wyjaśniłem.

– Chyba tak. – Leszek założył okulary i przeczytał punkt pierwszy kontraktu. – Z nikim nie mogę rozmawiać o zapisach?

– Ależ to oczywiste – Dyrektor niemal zakrztusił się ze śmiechu. – To podstawa wszystkich umów.

– No tak – odpowiedział powoli Leszek i poszukał kolejnego punktu, na który miał zwrócić uwagę.

– Buum! - wrzasnął Dyrektor, aż Leszek podskoczył na krześle.

– Co pan robi? – Leszek popatrzył na dyrektora, ten zaś nie wyglądał na zawstydzonego.

– Po prostu zamilkł pan, więc chciałem nieco rozruszać atmosferę. Ja ten kontrakt czytałem w trzech podejściach, bo po prostu jest tak nudny, jak ustawa VAT-owska. To co, podpisujemy?

– Jeszcze chwilka. – Leszek wrócił do lektury, by chwilę później zadać kolejne pytanie. – Z tego co rozumiem, to staję się członkiem elitarnego klubu ogrodników i muszę ponosić z tego tytułu koszt dwóch tysięcy. Zgadza się?

– W rzeczy samej. Gdyby pan wiedział, jakie z tego typu są profity – Dyrektor uśmiechnął się. – Darmowe obiadki, kawa, striptiz raz w tygodniu. Naprawdę fajna rzecz.

– Załóżmy – odparł Leszek i przeszedł do kolejnego punktu wskazanego przez Taczosa. – Za wasz sprzęt mam płacić sześć tysięcy miesięcznie!

– To chyba normalne, to nasza firma poniosła koszty, więc musimy w jakiś sposób pokryć te koszty. Tak się działa w biznesie. Zresztą sprzęt nasz ma odpowiednie certyfikaty.

– Tylko raczej powinno się o tym powiedzieć – odpowiedział oschle Leszek. – Ja pierdolę!

– Co tym razem? Że trawa ma być skoszona? – Dyrektor wykrzywił usta i nie był to uśmiech.

– Milion złotych odszkodowania, za ujawnienie zapisów kontraktu i obowiązek wystawiania pozytywnych ocen w Internecie. Pogięło was!

– Do widzenia! – Dyrektor wstał i wyciągnął rękę, wskazując drzwi.

– Że co?

– Wynocha, bo wezwę ochronę – warknął. – Dociekliwy się znalazł – dodał oschle.

– To dlatego macie w Internecie rewelacyjne opinie. Jesteście oszustami!

– Mówiłem wynocha! – Dyrektor podszedł do Leszka i wyrwał z jego rąk kontrakt.

– Chyba faktycznie już pójdę. – Leszek powoli wycofywał się z gabinetu dyrektora.

– Dobra decyzja – odpowiedział Nitsche i dodał. – Lepiej niech ta rozmowa zostanie między nami. Jak coś, wiemy gdzie pan mieszka. Rozumiemy się?

– Chyba tak – odpowiedział i bez zbędnego przeciągania rozmowy, opuścił gabinet.