Jakby o mnie napisał kolega

Agnieszka w pokoju brata traci zasięg

tak jak zatraca się w życiu

gubi się jakby tonęła w mętnej wodzie

martwi o pokarm by inne ryby

go nie pochłonęły

szczególnie wieczorami jest zagubiona

bodźce działają ze zwielokrotnioną siłą

każdy szczegół urasta do olbrzymiej liczby

nakręca się niczym katarynka wypluwa

miliony słów

niektórzy by się dowartościować krzyczą na nią mają za nic wydają rozkazy

a ja mówię gdy już jej nie ma w pokoju brata:

Agnieszko za dziesięć minut dwudziesta

za dziesięć minut przyjmiesz leki

oddychaj Agnieszko

głęboko oddychaj