Jaki fajny zwykły człowiek

Zaszczyt wielki wczoraj miałam,

Że spotkałam

Starszych ludzi – małżeństwo.

Już przygłuchych , już zgarbionych

A tak uduchowionych,

Że zdrętwiałam , oniemiałam

Kiedy starsza Pani klękła

Przed swym mężem bardzo nisko –

Żeby buta mu zawiązać – bo chłopisko

Ręce swoje miał zajęte zakupami .

On jej pięknie podziękował –

Cmoknął w polik i tak spojrzał oczętami,

Na jedyną swoją Panią – jak by byli młokosami

Co zaledwie się poznali – i dopiero zakochali.

I tych dwoje starszych ludzi

Właśnie wczoraj przypomniało

Co bym chciała mieć na starość

Chociaż już zmarszczone ciało

- świeżą miłość , zakochanie –

Tego jest mi ciągle mało.