Jamnik

Dębowy stelaż łóżka dźwigał kołdry i poduszki. Kapa elegancko zwieńczała efekt pieczołowitego ugładzania i wyrównywania piernatów. Haftowane poduszki opierały się o kwiecistą tapiserię. Pomiędzy poduszkami rozsiadała się, co rano, lalka. Kusiła białymi włosami i szklanymi oczami, które mrugały, kiedy brało się ją w ręce - rzadko. Była droga, więc należało szanować i uważać na te oczy, włosy i różową sukienkę.

Bawić się było więc można małym szmacianym jamnikiem (nieważne, że się zniszczy) - mały, brzydki, welwetowy i właściwie bez wartości. W dodatku prezent za wyrecytowany wierszyk w zakładzie produkującym pluszaki na eksport.

Piesek był na wyłączność i bez ograniczeń - na każde zawołanie, na wyciągnięcie dłoni. Można było głaskać go w nieskończoność, przytulać miękki welwet. Można było wyruszać na długie spacery w wyobraźnię - do lasu, do parku, nad rzekę... Opowiadać najbardziej niewiarygodne spośród niewiarygodnych, historie. Przeżywać przygody, odbywać podróże, kupować w sklepie setki drogich lalek i razem rozdawać je dzieciom.

A lalka? Lalka opierała się o poduszkę. Wciąż jak nowa. Wciąż droga i niedostępna.

A potem łóżko powędrowało na szmelc. A lalka utraciła z czasem blichtr, w obliczu długonogich i wyemancypowamych Barbie, z kompletami ubrań na zmianę, na okoliczności wszelkich wypraw - na bal, do lasu, w podróż dokoła świata, na plażę... Albo do zakładu produkującego przytulne, przyjazne pluszaki.