Jeśli kiedyś mnie znajdziesz

nie szukaj wśród żywych.

Nie pytaj o mnie poranków –

one dawno mnie zapomniały.

Może jestem w chłodzie,

co wślizguje się pod kołdrę,

może w ciszy, co osiada

na dnie filiżanki po kawie.

Może w nocy, gdy świat milknie,

a księżyc jak puste spojrzenie

przeszywa miasta na wylot

i nie znajduje nikogo.

Dni zszywam niedbale,

niektóre pękają pod palcami,

czas przecieka mi przez żyły

jak piasek, który nie wróci na brzeg.

Gdy spojrzysz w niebo –

patrz długo, patrz mocno,

może zobaczysz cień,

który wygląda znajomo.

A jeśli usłyszysz szept

w miejscu, gdzie nie ma nikogo,

to ja. To moje imię.

Wracam do Ciebie.

Komentarze (1)