jest we mnie księżycówka

bo nie da się przepędzić słów na uczciwsze

przed snem poskładać w karną kostkę

życie które we mnie na mnie

dochodzi swych racji

ułożyć się z echami

tak żeby jeszcze raz pociągnąć

za mazgajami jaskółek gniazdujących głodny lęg

i bezczelnie spojrzeć w nabieg słońca na ułomność kursyw

które wypłukują ludzi