Przyjaciele

Mały jeżyk szkołę zaczął

i do domu wrócił płacząc.

Mamo, mamo powiedz szczerze,

czemu sam wciąż w ławce siedzę?

Chciałbym znaleźć przyjaciela

bo samotność mi doskwiera.

Ale każdy mnie unika,

nie chcą ze mną się spotykać

Wszyscy za to dokuczają,

kolce moje wyśmiewają.

Mama bardzo się zmartwiła

synka mocno przytuliła.

Spotkasz kogoś kto dostrzeże,

jak wspaniałym jesteś jeżem.

Bratnią duszę też poczuje

kolce twe zaakceptuje.

Wtedy synku mój kochany,

będziesz czuł ogromne zmiany.

Będziesz mógł być zawsze sobą,

kolce staną się ozdobą.

Na tym przyjaźń się opiera,

żeby wspierać przyjaciela.

Razem dzielić się radością,

pomóc zmierzyć się z trudnością.

Jeżyk poszedł znów do szkoły

krótszą drogą przez pastwisko.

Już z daleka zauważył

jakieś wielkie zbiegowisko.

Podszedł bliżej z ciekawości,

patrzy, a tam w zimnej wodzie

zajączek resztkami sił

trzyma się na kłodzie.

A na brzegu choć tłum stoi,

każdy pomóc mu się boi.

Wszyscy patrzą przerażeni,

nikt wskoczyć się nie ośmieli.

Jeżyk skoczył bez wahania

nie bacząc na chłód i trudy.

I bez względu na przeszkody

wyciągnął zajączka z wody.

Wszyscy, którzy obok stali

swe uznanie okazali.

Jeżyk stał się bohaterem

I zajączka przyjacielem.

Razem w szkolnej ławce siedzą

i śniadania wspólnie jedzą.

Obaj zawsze się wspierają,

tajemnice swoje mają.

Wszyscy też się przekonali

że źle jeża oceniali.

Że nie wygląd rolę gra,

tylko co kto w sercu ma.