Julianno

/przecież wiesz, żeby wyrazić życie wystarczy przestać kochać/

spaceruję po mokrym rżysku wchłaniając stęchliznę — przygarbiona. pochłaniam każdy milimetr wspomnień,

staram się zatrzymać świt / nieistotny dla świata/,

gdyż on żyje tylko w moim ciele.

poczekaj na mnie na skraju urwiska

o porze, która nie potrafi udawać szarości.

przecież wiesz, że bez twojego oddechu

któregoś dnia pozostaną tylko

puste godziny, a myśli wypuszczone w przestrzeń,

krainą snów pośród gwiazd.

/dobrze wiemy, że aby wyrazić miłość wystarczy tylko umrzeć/

ciągle szukam miejsca w ekstazie wspomnień -

stoję przed magiczną bramą

- mimo że za nią jest szczyt nie do zdobycia,

jak egzystencja, po której pozostanie smutek.

zapamiętaj, wcale nie płaczę. to tylko serce,

umiera mi każdego dnia .