Już nadlatują sny przedzaduszkowe

I. Awatary

Ludzie źli zawsze starzeją się brzydko -

a jesień jest taka piękna

i po niej zima bywa że bez grama śniegu -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

W srebrnych prześwitach konarów uśmiechnięta dusza drzew

nadprzeźroczysto - - -

II. Już nadlatują sny przedzaduszkowe

drobiazgi rozsypane w okruchy -

na strychu ważne dokumenty

pędem do nich po spróchniałej drabce

Tymczasem za pięć minut

odpalą rakietę

przypuszczalnie beze mnie -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Ponaglają umarli kołokołem szklanym

do kąpieli w Lete -

jak Arktyka zimnej i siwo niebieskiej

III. Halina Poświatowska oznajmia

Ze zmierzchem w noc się głęboką pogrążę

która tkwi za progiem kocio przyczajona

by drasnąć mi gardło szkarłatnym paznokciem -

tym moim oddechem niby ptak świszczącym

Kogucią pobudkę wnet odtrąbi przedświt

on twarzą śmierci niczym płótno białą -

jeszcze rosy posłucham w liściach pulsującej

i przygasnę jak świeca zaranną gwiazdą

IV. STAŁAŚ W ŚWIETLE

najbielszym. Z rozproszonych

mlecznie matowo-miękkim

Ty - Nieskończoność

smolista jak onyks

przejrzysta niby deszcz albo szklanka

Wysmuklona plecionka

zapętlona w hiperłącze -

- - - - - - - - - - - - - - -

Ósemka. Cyfra zwyczajna

V. Ćwicząc umieranie

Motto: "Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, / zła się nie ulęknę, / bo Ty jesteś ze mną..." (z Ps 23,4)

Już nawet nie zdumienie kiedy nagła czarna niespodziana

idealna próżnia o nagrzanych wibracjach

w nieważkości przystanek i ja pozbawiona ciała

podążam do żółtej świetlówki krzywookiego słońca -

Mój szarobury bezkształt wnika w dźwiękoszczelną kotarę

przez kanciasty próg tam gdzie podłoże mchem gęstym się ścieli

sen wsysa w białawy lej ale bez majakopodobnych wrażeń -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Bez lęku przekraczam granice Równoległych Światów