Kabaret istnienia

Czasami chcę się po prostu zniknąć

Schować się za kurtynę istnienia

Zwyczajnie rozpłynąć się w powietrzu

Zejść ze sceny kabaretu

Do którego zmuszono nas dołączyć

Chociaż dostać skrypt

I po prostu wiedzieć

Nie być przymuszonym

Do bawienia się decyzjami

By światła reflektorów zgasły

I dały nam wszystkim chwile wytchnienia

Dopóki oczy oglądających nie przywykną

Do wylewającej się ze sceny ciemności