Kaleka Księżniczka z końca świata: Eksperyment na krańcu internetu

Niedziela, 23 Listopada 2025, 21:34, pokój Lilki

Siedzę przed komputerem, patrząc na okno logowania do czaterii. To miejsce jest żałosne – pełne napalonych facetów, dzieciaków udających starszych i ludzi, którzy nie mają nic lepszego do roboty. Jak ja.

Ale dzisiaj mam plan.

Eksperyment. Trzy dni, trzy osoby. Ta sama ja, tylko w różnym opakowaniu.

Dzień pierwszy: Nina, czternaście lat, MPD, nauczanie indywidualne.

Tworzę konto. Nick:PannaKalekaNina

Wchodzę na główny czat. Kilkanaście osób online. Ludzie piszą o muzyce, o szkole, ktoś szuka "kogoś do pogadania".

Czekam chwilę, obserwując.

Potem piszę:

PannaKalekaNina: Hej, jestem Nina, mam 14 lat. Mam mózgowe porażenie dziecięce, uczę się w domu. Nudzę się. Ktoś chce pogadać?

Reakcja jest natychmiastowa.

GamerBoy98: Hej Nina! Co słychać? :)

Ania_15: Cześć! Ja też się uczę w domu czasami, bo mam astmę. Jak tam nauka?

DarkLord666: Cześć, jesteś fajna? Masz zdjęcie?

Uśmiecham się kwaśno. Oczywiście.

Odpowiadam:

PannaKalekaNina: Nauka okej, nudna czasami. Lubię czytać książki, słuchać japońskiego rocka. A zdjęcia nie wysyłam, sory.

GamerBoy98: Japoński rock? Cool! Znasz Dir en grey?

Ania_15: Wow, to brzmi super! Ja głównie słucham popu, ale chciałabym poznać coś nowego.

DarkLord666: Szkoda z tym zdjęciem. Ale możemy popisać na priv? ;)

Ignoruję DarkLorda. Piszę z GamerBoyem o muzyce, z Anią o książkach. Rozmowa jest lekka, przyjemna. Ludzie są mili. Pytają o moje zainteresowania, dzielą się swoimi. Nikt nie podważa mojego wieku. Nikt nie pyta, dlaczego "tylko" siedzę w domu.

Po godzinie wychodzę z Czaterii. Zapisuję statystyki – dostałam pięć wiadomości prywatnych. Cztery to normalny, przyjacielski ton. Jedna to napalony facet.

Dzień pierwszy: Nina jest lubiana.

---

Poniedziałek, 24 listopada 2025, 21:47, pokój Lilki

Dzień drugi. Laura, dwadzieścia lat, NEET, MPD.

Tworzę nowe konto. Nick: NiesprawnaLaura

Wchodzę na czat. Inne twarze, ale atmosfera ta sama – chaotyczna, pełna powierzchownych rozmów.

Piszę:

NiesprawnaLaura: Hej, jestem Laura, mam 20 lat. Jestem NEET-em, mam mózgowe porażenie dziecięce. Interesuje mnie japoński rock, książki, mam bloga. Ktoś chce pogadać?

Cisza. Przez minutę nikt nie odpowiada.

Potem:

Kasia22: Hej, co to znaczy NEET?

NiesprawnaLaura: Not in Education, Employment or Training. Nie pracuję, nie studiuję.

Kasia22: Aha. No to jak spędzasz czas?

NiesprawnaLaura: Czytam, piszę bloga, słucham muzyki, rehabilituję się.

Cisza. Kasia przestaje odpowiadać.

Ktoś inny pisze:

Tomek19: Blog o czym?

NiesprawnaLaura:O życiu, samotności, niepełnosprawności.

Tomek19: Brzmi depresyjnie.

I tyle. Tomek znika.

Próbuję nawiązać rozmowę z kimś innym. Piszę do osoby, która wcześniej mówiła o książkach.

NiesprawnaLaura: Hej, widziałam, że lubisz czytać. Czytałaś może "Lolitę"?

Magda_23: Nie. To nie mój klimat. A ty dlaczego nie pracujesz?

NiesprawnaLaura: Bo mam MPD. Trudno mi się poruszać, ciężko znaleźć pracę.

Magda_23: No ale próbowałaś? Bo ja znam osobę na wózku i ona pracuje.

Patrzę na ekran. Czuję, jak ściska mi się żołądek.

NiesprawnaLaura: Próbowałam. Nie wyszło.

Magda_23:No to może spróbuj jeszcze raz. Narzekanie nie pomoże.

I Magda też znika.

Zostaje sam czat. Ludzie rozmawiają o imprezach, planach na weekend, studiach. Nikt nie pisze do mnie.

Po pół godzinie dostaję jedną wiadomość prywatną. Od kogoś o nicku SamotnyWilk44.

SamotnyWilk44:Hej, też jestem NEET. Ciężko, co? Ludzie nie rozumieją.

Piszę z nim przez chwilę. Jest miły, ale rozmowa szybko schodzi na jego problemy – bezrobocie, depresja, brak sensu życia. Słucham, staram się wspierać.

Po godzinie jestem wyczerpana.

Wylogowuję się.

Dzień drugi: Laura jest ciężarem.

---

Wtorek, 25 listopada 2025, 22:03, pokój Lilki

Dzień trzeci. Ja sama. Lilka, trzydzieści lat.

Loguję się na moje stałe, aczkolwiek ostatnio rzadko używane konto. Nick: KalekaKsiężniczkaLilka.

Wchodzę na czat. Piszę:

KalekaKsiężniczkaLilka: Hej, jestem Lilka, mam 30 lat. NEET, MPD. Interesuję się japońskim rockiem, książkami, piszę bloga. Ktoś chce pogadać?

Nikt nie odpowiada.

Czekam pięć minut. Dziesięć.

W końcu ktoś pisze:

Ola18: 30 lat i siedzisz na czaterii? XD

Krzysiek25: Trochę stara jak na to miejsce, nie?

KalekaKsiężniczkaLilka: Może. A co, jest jakiś limit wieku?

Ola18: No nie wiem, ale większość tu ma max 25 lat.

Krzysiek25: I co ty tu robisz? Szukasz młodych chłopaków? XD

Czuję, jak krew uderza mi do głowy.

KalekaKsiężniczkaLilka: Nie. Po prostu nudno mi. Myślałam, że mogę normalnie porozmawiać.

Ola18: No ale o czym? Ty jesteś już stara, my jesteśmy młodzi. Inne światy.

Patrzę na ekran. Stara.

Próbuję jeszcze raz. Piszę do osoby, która wspominała o muzyce.

KalekaKsiężniczkaLilka: Hej, widziałam, że lubisz rock. Znasz może japońskie zespoły?

Bartek21: Nie znam. A czemu pytasz?

KalekaKsiężniczkaLilka: Bo ja słucham. Może coś polecę.

Bartek21: Nie no dzięki, wolę polski rock. A zresztą to czemu kobieta w twoim wieku siedzi na czaterii? To dziwne.

I Bartek znika.

Siedzę przed ekranem, patrząc na brak odpowiedzi. Nikt więcej nie pisze. Nikt nie chce rozmawiać.

Po pół godzinie dostaję jedną wiadomość prywatną.

PanSeba52: Hej, ładna jesteś? Masz zdjęcie? Może się spotkamy?

Blokuję go natychmiast.

Zamykam czaterię.

Dzień trzeci: Lilka nie istnieje.

---

Wtorek, 25 listopada 2025, 23:41, pokój Lilki

Siedzę w ciemności, tylko blask monitora oświetla pokój. Słuchawki na uszach, sovietwave w tle.

Otwieram Worda i piszę:

Eksperyment: trzy dni, trzy persony.

Nina (14 lat) – lubiana, akceptowana, ludzie chcą z nią rozmawiać. Pytają o zainteresowania, dzielą się swoimi. Nikt nie kwestionuje jej wartości.

Laura (20 lat) – tolerowana z trudem. Ludzie pytają "dlaczego nie pracujesz", "próbowałaś?", "może przestań narzekać". Jest ciężarem, problemem do rozwiązania.

Lilka (30 lat) – niewidzialna. Zbyt stara, zbyt dziwna, zbyt nieodpowiednia. Nikt nie chce rozmawiać. Jedyna uwaga – od napalonych facetów.

Wnioski: Wiek ma znaczenie. Nie to, kim jesteś, ale ile masz lat. Nina jest "słodka", Laura jest "problemem", Lilka jest "dziwakiem".

I nagle rozumiem, dlaczego tak bardzo chcę wyglądać na czternaście lat. Bo tylko wtedy ludzie mnie widzą.

Zamykam Worda.

Otwieram bloga. Piszę nowy wpis:

„Przeprowadziłam eksperyment. Byłam sobą w trzech wersjach – czternaście, dwadzieścia, trzydzieści lat. Ta sama osobowość, te same zainteresowania. Tylko wiek się zmienił.

Czternastolatka była lubiana. Dwudziestka była tolerowana. Trzydziestka była ignorowana.

I teraz wiem, że nie jestem szalona, gdy mówię, że chcę mieć czternaście lat. Bo tylko wtedy byłam kimś."

Publikuję.

Komentarze przychodzą szybko:

„To nie wiek, to twoje podejście."

„Może po prostu jesteś niesympatyczna."

„Szukasz wymówek."

Jeden komentarz:

„Widzę cię. Niezależnie od wieku."

Patrzę na ten komentarz przez dłuższą chwilę.

Potem zamykam laptopa i kładę się do łóżka.

Za oknem pada śnieg.

Mam trzydzieści lat.

Wyglądam na czternaście.

I to jedyna rzecz, która ma dla mnie sens.

---

Środa, 26 listopada 2025, 10:28, dom Lilki – salon

Mama wchodzi do salonu z telefonem w ręku, zirytowana.

– Basia znowu nie odbiera – mówi, kręcąc głową. – Trzeci dzień z rzędu.

Siedzę na fotelu przy ławie, trzymając się jej krawędzi. Patrzę przez okno na padający śnieg.

– Może jest zajęta – mówię obojętnie, choć obie wiemy, że to nieprawda.

– Zajęta! – Mama parska. – U pani Zosi siedzi, a dla ciebie to nie ma czasu.

Dokładnie.

Mama siada naprzeciwko mnie, wzdycha.

– Lilka, naprawdę nie wiem, co z nią zrobić. Może powinnam zgłosić to do GOPS-u?

Patrzę na nią.

– A co to da?

– No... – Mama zawahała się. – Może dadzą inną asystentkę?

Nie dadzą. Basia jest jedyną asystentką na całą gminę.

– Daj spokój – mówię cicho. – To i tak nic nie zmieni.

Mama patrzy na mnie smutno.

– Lilka, nie mów tak. Coś się zmieni. Musi.

Ale my obie wiemy, że to nieprawda.

Nic się nie zmieni.

Nigdy.