KAPŁANKA PONURYCH UNIESIEŃ

A oto ona

Wznosi majestatycznie ręce w górę

Jej szept wprawia w zachwyt zebrane zmory

Drży wyzwaniem ponurym

Najprawdziwsze horror story

Jej usta koloru krwi

Drżą stęchłymi marzeniami

Złowieszcza mściwość w niej tkwi

A dziwne modły chce zataić

Istnienia ponure zachłysnęły się jej spojrzeniami

Na twarz upadły przed kapłanką

Przed nienawiści ołtarzem

I poszły z nią razem

A ona zaciera ręce

Sprzedały jej szczęście

Anlima