Karalipsa- Początek Rozdział pierwszy: Prolog

Był to dzień jak każdy inny. Nikt nie spodziewał się, że w samo południe włączą syrenę. Wszystkie kanały telewizyjne przerwały puszczane programy i filmy by nadać ważną wiadomość. Wystrzelono bombę atomową w kierunku Polski. Wystrzelono ją z afryki, nie wiadomo dlaczego. Nie było czasu by to ustalić. Nagle telewizja zamilkła, nikogo nie było już w studiu. Tłum spanikowanych ludzi pobiegł do schronów przeciwatomowych. Wojtek, młody mężczyzna o ciemnych blond włosach i niebieskich oczach został asystentem głównego mechanika bunkra. Dzięki temu udało mu się bezpiecznie schronić na czas promieniowania.

Minęły trzy lata i zgromadzone zapasy jedzenia i tlenu zaczęły się kończyć. W związku z tym zorganizowano spotkanie fachowców. Siedzieli oni w części bunkra przeznaczonej dla specjalnego personelu by uniknąć szerzenia paniki.

- Nie jesteśmy pewni czy promieniowanie zniknęło. Kiedy ostatnio to sprawdzaliśmy było nadal wysokie. – Powiedział radiolog Marcin Burak.

- Powietrza starczy na kilka dni. Jeżeli czegoś nie wymyślimy wszyscy tu zginiemy. – Odparł Wacław Waberski główny mechanik bunkra.

- Czyli będziemy musieli zaryzykować i opuścić bunkier? – Spytał Wojtek.

- Nie możemy długo zwlekać. Nic nie robimy tylko przekładamy to na później.Wyślijmy jednego z naszych żeby zbadał sytuację. – Zasugerował Marcin.

- Dobrze, zróbmy tak. – Poparł pomysł Wacław.

Fachowcy zakończyli naradę.

Chwilę potem Marcin założył swojemu człowiekowi kombinezon i wyposażył go w sprzęt.

- Melduj jak wygląda sytuacja na powierzchni i wracaj. – Radiolog instruował swojego podwładnego.

Wypuszczono go na zewnątrz. Rozejrzał się wokoło.

Całe miasto było w ruinie. Uszkodzone, opustoszałe budynki budziły niepokój w wysłańcu. W końcu spojrzał na czujnik Geigera by odczytać pomiar.

- Promieniowanie jest niższe niż ostatnio, ale nadal niebezpieczne. – Nadał ochotnik.

- To aż dziwne. Kilka dni temu było zabójcze. Coś musi je pochłaniać. - Zauważył Marcin.

- Jak wygląda krajobraz? – Spytał Mariusz.

- Wszystko zniszczone. Zostały same ruiny. – Odpowiedział.

- Rozumiem, możesz wracać. – Odpowiedział Marcin.

Nagle licznik Geigera zwiększył częstotliwość.

- Co się dzieje Darku? - Spytał zaniepokojony Mariusz.

- Ktoś chyba przeżył. Słyszę jakieś kroki. – Powiedział ochotnik.

W tym momencie jakiś cień zasłonił ochotnikowi słońce. Mężczyzna w kombinezonie odwrócił się. Po chwili usłyszeli jego przeraźliwe krzyki.

- Darek co się dzieje?! – Spytał nerwowo Wacław.

Darek niestety nie odpowiedział, a jedynie krzyczał. Nagle pojawili się cywile w części bunkra przeznaczonej dla specjalnego personelu, w którym przebywał Wojtek.

- Wojtek zabierz ich stąd! – Powiedział Wacek.

Wojtek z trudem odgonił gapiów. Nagle krzyk ucichł. Marcin spojrzał na Wacka w przerażeniu.

- Darek, odezwij się. – Nadał Marcin, ale nie otrzymał odzewu.

- Darek! – Ponowił głuche zawołanie i usłyszał tylko tykanie czujnika Geigera.

- Co się stało? – Spytał Wojtek, przychodząc z powrotem.

- Nie wiemy. Straciliśmy z nim kontakt. – Odpowiedział Wacek.

Wojtek spojrzał Marcinowi w oczy. Z jego oczu można było wyczytać najgorszy scenariusz. Mariusz był zszokowany i podenerwowany.

- Nie żyje? – Zapytał Wojtek.

- Wysoce prawdopodobne, ale jak? – Odrzekł Marcin, chwytając ręką twarzy.

- Może jacyś wrodzy żołnierze. – Zasugerował Wojtek.

- Raczej dzika bestia. Żołnierze zabili by go szybko. On czuł ból przed śmiercią. – Odrzekł Wacek.

- To moja wina. – Powiedział Marcin, wstając.

Wacław i Wojtek patrzeli na niego z współczuciem.

- Nieprawda, nikt nie mógł tego przewidzieć. – Odparł Wacław, próbując go pocieszyć.

- To był mój pomysł. To ja wysłałem go na śmierć! – Odrzekł Marcin.

- Cokolwiek by to nie było, będziemy musieli się z tym zmierzyć. Mamy tlen na zaledwie kilka dni. – Powiedział Wacław.

- Ile dokładnie? – Spytał Wojtek.

- Nie wiem dokładnie pięć może mniej jeśli ludzie zaczną panikować. – Odpowiedział Wacek.

- Może jakiś biolog albo weterynarz będzie mógł nam pomóc. – Zasugerował Wojtek.

- Przyniosę ci listę osób, które się dostały do tego bunkra. Może uda ci się znaleźć kogoś takiego. – Powiedział Mariusz, który sporządzał listę.

Za chwilę przyszedł z jakąś czerwoną książką. Podał ją młodemu, a ten zaczął ją kartkować. Niedługo potem zatrzymał się na nazwisku Żbik.

- Diana Żbik jest weterynarzem i przez kilka lat była n stażu entymologa. Może ona nam pomoże? – Zaproponował Wojtek.

- Dobra, weź Mariusza i jej poszukajcie, a my spróbujemy odtworzyć rozmowę. – Powiedział Marcin.