Karta i pergamin

Na karcie czerni pustej – bez znaczeń

Piszą się kwiaty amarantowe,

Z pędzli złowróżbnych nieuchronności

Kapią rozpryski złotoróżowe.

Na pergaminie chmur obojętnym

Wyrok skreślony słuszności ręką,

Poniżej wielość bytów się kruszy

W martwą skończoność suchych szkieletów.

Śniegu niewinność miękko milczącą

Plamią purpurą kleksy pożarów,

Pod pięścią huku odchodzą w nicość

Powieki okien, twarze zegarów.

Między istotą burzy a ciszy

Powiew piekielny - gasi istnienia,

Spełnia się prawo dziejów w perkusji

Gromów – bez skruchy i przebaczenia.

Na strzępie ściany elegią imion

Rozpacz w daremność liter zamknięta.

W tym grobie miłość zbyt młoda leży

Na wieczność dłońmi cegieł objęta…