Kłamcy

Klęczę nad nagrobkiem nieżywnego, nieżyciowego, niedobrego acz zwyczajnego uczucia

Drżę nad serca dawnym drżeniem, nad dekadą niemal wspomnień realigicznych,

Do góry pętlę ideału sznur zaciska, zamknąwszy raju bramy , wyrzuca gdzies w w dali pobliże klucz szczęścia przezroczysty

I powiedzą mądrzy ludzie, wielcy ludzie, przyjaźni ludzie,

Jak to wiosna nadejść ma, jak to grób zakopać

Wydrzyjcie więc języki kłamliwe maluczkim grabarzom

Zakopać trzeba by siebie, nadzieję, życie i chwałę