Klasztor Żeński

Kiedyś był sobie klasztor żeński, gdzie siostrzyczki się ze sobą kochały. Nie żywię zbyt wielkiego szacunku dla religii, ale ten klasztor to już przesada. Kiedy słyszałem o tym, że mniszki chodzą ze sobą do łóżka, początkowo myślałem, że to jakaś bzdura. Ale nie - okazało się, że to prawda.

Czy te kobiety nie respektują swojego wyboru życia w klasztorze? Czy nie powinny być skupione na służbie Bogu, w miejscu, które powinno być poświęcone modlitwie i pochłonięte przemyśleniami duchowymi? Jak można oddawać się miłości cielesnej, kiedy powinno się kochać tylko Boga?

A te pieszczoty łechtaczek ustami - no cóż, co tu dużo mówić. To już jest uszczypliwe. To nie jest sprawa dla kobiet wpiętych w bryłkę szat, okrywających się welonami i noszących krzyże na szyi. Te kobiety powinny szukać duchowego spokoju i zbawienia, a nie uciekać w błędne koło przyjemności.

Nie mówię, że klasztor nie ma w sobie dobra - przecież tam też znajdują się kobiety, które poświęcają swoje życie dla Boga. Ale te, które lubią dotykać się nawzajem i bawić się swoimi ciałami, nawet w obrębie klasztoru, jest dla mnie oburzające.

Czy one choć na chwilę mogą poczuć się czyste i niewinne, skoro każdej nocy pieściły swoje sutki, piersi i łechtaczki? To już nie jest miłość - to tylko ucieczka przed szarą rzeczywistością, aby poczuć choć na chwilę coś innego. To przecież parodia.

Słuchając o klasztorze, w którym mniszki kochają się ze sobą, przychodzi mi tylko na myśl cynizm. Jak można tak manipulować religią i uciekać przed problemami swojego życia osobistego? To jest po prostu żałosne.