Klub Wielbłądów

Wszedłem do jednej z łódzkich księgarni w poszukiwaniu jakiegoś czytadła. Znalazłem „Klub Wielbłądów” Davida Baldacciego. Z początku pomyślałem, że to książka o ludziach pustyni albo o tych, co się ciężką pracą niczego, poza garbem, nie dorobili. Moje przypuszczenia niestety okazały się dalekie od prawdy. Tytułowy klub wielbłądów był nieformalnym stowarzyszeniem założonym przez grupkę przyjaciół i miał za zadanie tropić niedopatrzenia na najwyższym szczeblu władzy amerykańskiej administracji. Kupiłem książkę i, uniesiony radością, że będę miał co czytać w tramwaju wiozącym mnie do pracy, udałem się w stronę przystanku. Usiadłem na ławeczce i rozpocząłem lekturę.

Ta napisana lekkim piórem powieść od razu przykuła moją uwagę. Tak bardzo przykuła, że nie zauważyłem jak odjeżdża mój tramwaj. Ten i następny i jeszcze następny. Z czytelniczego transu wyrwał mnie głos mówiący:

– Siedzi już tu pan drugą godzinę i nic pan nie jadł, nic pan nie pił. Tylko w tą książkę się pan gapi. Może byśmy wyskoczyli do knajpy i coś przekąsili?

Spojrzałem na niego myślami będąc jeszcze w czytanej książce. Spojrzałem też na zegarek i aż podskoczyłem ze zdziwienia. Wskazywał godzinę dwunastą w południe. Przerwałem lekturę tak samo, jak trębacz na Wieży Mariackiej przerywa hejnał, zamknąłem książkę i zapytałem się życzliwego mi pana:

– A skąd pan wie, że siedzę tu od dwóch godzin? Śledzi mnie pan, że ma pan takie szczegółowe informacje?

– Gazety tu rozdaje od kilku godzin przechodniom – zamachał mi przed nosem plikiem gazet – i widzę, że pan czyta.

Spuściłem pokornie głowę przyjmując ten argument:

– Nie jestem głodny, ale herbatką nie pogardzę – odpowiedziałem

.

Zadzwoniłem do szefa tłumacząc moją nieobecność w pracy niespodziewanym spotkaniem z bardzo znaną osobistością. Szef przyjął to miękko, bo wiedział, że jestem dobrym dziennikarzem i na pewno przygotuję z tego dobry materiał do druku.

– No i o czym jest ta książka, że tak pana wciągnęła? – zapytał się biorąc łyka herbaty. Herbaciarrnia, w której siedzieliśmy świeciła pustkami. I słonecznym światłem odbijającym się od luster, którymi wyłożone były ściany.

Klub wielbłądów? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie. – W telegraficznym skrócie to o napompowanej dumą Ameryce. I o ludziach szukających zemsty za swoje osobiste krzywdy. I o tym, że chodzą po ziemi ludzie mogący jednym słowem odpalić nuklearny ładunek i pozamiatać naszą planetę bardzo dokładnie.

– O to ciekawe – odparł – muszę przeczytać.

– A pan czym się zajmuje oprócz rozdawania gazet? – zapytałem.

– Prowadzę antykwariat. Otwieram codziennie o dwunastej trzydzieści. Rozdawanie gazet traktuję jako dobry sposób na obserwację ludzi. Wyłapuję tych z książkami, zapraszam ich na herbatę, a potem proponuję współpracę.

– Jaką współpracę? – wezbrała we mnie ciekawość.

– Chciałbym żeby ktoś zabił moją żonę – uderzył prosto z mostu.

– A dlaczego akurat wyłapuje pan ludzi z książkami? – spytałem nie kryjąc zdziwienia pomieszanego ze strachem.

– Bo takie mam marzenie, żeby moją żonę zabił jakiś zagorzały czytelnik…

Wybiegłem z herbaciarni z gwałtownością huraganu wywracając przy okazji kilka stolików. Biegłem na oślep gnany przerażeniem, szokiem i chęcią znalezienia się w jak najdalszej odległości od tajemniczego osobnika. Kiedy się zatrzymałem pomyślałem:

Ile ludzi tyle marzeń.

Ciekawe jaki miał motyw? Ale jakiego by nie miał, nie miałem ochoty na stare lata zostawać zabijaką.

„Klub wielbłądów” został w herbaciarni. Płakałem za książką całą noc. Płakałem, bo jeszcze tej nocy chciałem poznać zakończenie tej wciągającej powieści. Na otarcie łez napisałem artykuł o dziwnym antykwariuszu chcącym zabić żonę cudzymi rękami. Nigdy nie poszedł do druku, zostawiłem sobie tą historię dla siebie.

Ps. Zdarzenia zawarte w tej historii są fikcją. Tylko powieść „Klub Wielbłądów”, którą tutaj wplotłem celem pochwalenia się tym, co ostatnio przeczytałem, jest do zdobycia i przeczytania.

KATEGORIA: WYGŁUPY