Kobieta w ciasnych chmurach

Zygmunt Jan Prusiński

KOBIETA W CIASNYCH CHMURACH

Nie tak jak powinno być,

umiem zabarwić wiosnę zimą

moje wiersze są zawsze wiosenne

choć przeżywałem zwątpienie,

bolesne chwile nawet kiedy stałem przy kwiatach.

Chodzę z cieniem - znam jej imię,

przez trzy lata wypowiadałem na wydmach

była królową tych wydm - powstała o niej książka.

I cóż z tego że pisałem codziennie,

w bałamutnych wodorostach skradałem się by jej twarz zobaczyć.

Ocierałem się o kamienie,

pijawki chłonęły moją krew

przechodząc przez wodne zarośla,

to była pokuta za wiarę - nieprzytomne skojarzenie poety.

Ale to nic - wezmę gitarę jak Stachura,

usiądę pod drzewem - zapalę struny ręką

zagram dla kobiety w chmurach ostatnią pieśń

nie oglądając się za siebie.

Jednak słyszę jej głos - szczególnie nocą.

30.7.2015 - Ustka

Czwartek 21:05

Wiersz z książki "Kamienne poduszki"