Kobieta wiatru

Zygmunt Jan Prusiński

KOBIETA WIATRU

Rozmyśla nad stawem

słońce spaceruje cicho

komary brzęczą

niby spokojnie za drzewami

oprowadza wzrokiem kolory.

W kąciku wypatrzonym

gdzie pień ukryty w trawie

ktoś namalował moje imię

i serce i łuk i strzałę -

usiadła kobieta wiatru.

Krople deszczu namalowane

na liściach klonu

wiewiórki w dziuplach

mają zebranie -

a ja dalej niż jestem

odzyskuję równowagę...

Wiersz z książki "Pęknięty orzech"