Kocham cię, czytelniku
Wyjaśnienie:
Kiedyś znalazłam w internecie tekst, że ktoś powinien napisać książkę której bohater powoli zakochuje się w czytelniku. Postanowiłam napisać fragment tekstu, który mógłby się w takiej książce znaleźć. Piszę w założeniu, że czytelnik jest płci żeńskiej.
Ostatnio przyłapałem się na myśli, że za nią tęsknię. Że czekam na moment, gdy będzie wolna od nauki i spraw towarzyskich i po prostu spędzi ze mną chwilę. Za każdym razem, gdy jej delikatne palce muskają pier czuję coś dziwnego. Nie potrafię nazwać tego uczucia, mogę tylko stwierdzić, że jest tym silniejsze im bliżej jest Ona. Pamiętam jak raz zasnęła nad książką. Od tamtego czasu marzę by znów tak się stało. Nie wiem czemu, bo Ona nie odznacza się szczególną urodą. Nie ma zbyt gładkiej cery, zbyt dużych oczu, ma za to niewielki garb na nosie. Mimo wszystko- i to jest dla mnie największa zagatka -wolałbym jeden raz musnąć jej garb na nosie, niż sto razy pocałować kogokolwiek innego. Właśnie otworzyła książkę. Mam nadzieję, że to co przeczyta będzie miłe, bo lubię patrzeć jak się uśmiecha. Albo że będzie wzruszające, bo gdy płacze jej łzy tak uroczo wsiąkają w papier... Szkoda, że nic nie wie o tym, co do niej czuję. Gdyby wiedziała, to może mogłaby mi powiedzieć dlaczego w jednym uczuciu mieści się aż tyle sprzeczności? Albo chociarz zapewnić, że wkrótce przestanę to czuć. I oto kolejna, dziwna sprzeczność- z jednej strony to uczucie sprawia mi rozkosz, a zdrugiej bardzo chcę by ustąpiło. No chyba, że Ona czuje tak samo. Pragnę, by czuła tak samo. To pragnienie w jakiś sposób definiuje to, co czuję, ale nie do końca. Pewnego dnia spytam się jej czy równierz czuła kiedyś coś podobnego, ale narazie za bardzo się boję- narazie pozostaje mi tylko patrzenie na nią.
Nie wiem, czy dobrze mi to wyszło, ale błagam o komentarze, wasza opinia jest dla mnie bardzo ważna.
Komentarze (5)
Wyszło w porządku ;)
Zapewne Twój styl się zmienił, to, jak wyrażasz emocje etc.
Jednak już tutaj wyszło Ci to bardzo dobrze.
Chyba nie mam zastrzeżeń, poza jedym.
BŁĘDY.
Rozumiem też, że to stare opowiadanie, ale pozwól, że je tutaj wypiszę, a Ty, proszę, zwrócisz na nie uwagę i poprawisz:
(kolejność chronoligiczna, żeby było Ci łatwiej)
- "jej delikatne palce muskają pier czuję" - Chyba miało być "papier".
- "Pamiętam jak raz zasnęła nad książką." - przecinek " pomiędzy "pamiętam", a "jak". Najlepiej chyba dodać przecinek i zastąpić "jak" - "gdy".
- "bo Ona nie odznacza się szczególną" - "bo nie odznacza się ona szczególną" - w moim odczuciu druga wersja brzmi trochę lepiej.
- "wszystko- i to jest dla mnie największa zagatka -wolałbym" - "wszystko-", tutaj po "wszystko" powinna być jeszcze jedna spacja, tak samo przy "wolałbym", tylko że przed.
- "chociarz" - "chociaż", moja droga. :')
- "sprzeczność- z" - spacja przed myślnikiem.
- "zdrugiej" - zjadłaś spację.
- "czuje tak samo" - albo "czuje to samo", albo "czuje się tak samo". To, co w Twoim tekście jest błędem, albo tylko tak mi się wydaje. (w zdaniu kolejnym to samo)
- "równierz" - "również". :')
- "boję- narazie" - spacja przed "boję".
Wiem, że to stare opowiadanie i wiem również, że nie popełniasz już większości z powyższych błędów, więc tylko wypisuję tutaj błędy, które wymagają poprawy wyłącznie w tym opowiadaniu, a nie w Twoim obecnym stylu pisania.
Dziękuję, pozdrawiam. .-. (komentarz napisany wyłącznie z Twojej prośby w opisie profilu, gratuluję, udało Ci się mnie przyciagnąć)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania