Kolęda XXI

A któż to się nam tu zjawia

Bierze sprawy w małe dłonie

Z cierpliwością świat naprawia

To wyzwanie co się zowie

Leży, jęczy nam Bóg mały

Nie rozumie co się dzieje

Czemu zimno, ciemno, smutno

Miało przecież być weselej

Nawet, gdy się Mama troszczy

Tu zawinie, tam przytuli

Ojciec robi też co może

Chłód w kość daje mimo woli.

Warto wpaść do Niego czasem

Spojrzeć na te usta sine

Zastanowić się, co zrobić

Żeby czuł się nieco milej

Może tak oczami dziecka

Nie oceniać, nie narzekać

Spojrzeć jakoś tak inaczej

Tak jak się już nie spoziera

Czas porzucić marazm w duszy

Raz docenić to co mamy

Niech On będzie tu przykładem

Nie jesteśmy całkiem sami.