Kominy

Przez rogatki kominów niebo się przemyca –

Ziemia z niebem spotkanie ma na dachach domów;

O kontaktach tych bliskich nie wie nic ulica,

A kominy nie mówią tego byle komu.

Nielicznym dano ujrzeć ten ląd zaginiony,

Jakim dachu pustynia jest żyjącym niżej,

Którzy mają swe ściany cztery do obrony;

Lecz wiadomo, że niebo jest tutaj najbliżej.

Każdy dachu kąt duchy bez gniazd do mieszkania

Zaprasza obietnicą bezpiecznych rozmyślań...

Tam zamieszkać ostatnio także ja się skłaniam,

Nęci mnie mit kominów, i reguła ścisła.

Niektóre zaproszeniem w labirynty z cegły,

Inne są chórzystami i srebrem śpiewają;

A te, co rdzą przygięte w zaświat już wybiegły,

Przestarzałą mądrością ściany napełniają.

Teologię z techniką łączy bez trudności

Obrotowa nasada komina bystrego –

Jakby pozostawiona przez kosmicznych gości...

O! młynki modlitewne, co wszechświata strzegą!

I nadają mu lekkość niczym czuła libra,

W światła ptaszym trzepocie wiatr zmęczony czyszczą –

Zahypnotyzowałyby nawet kolibra!

Ludzie chodzący dołem nic o tym nie myślą!...

Ach, zamieszkać na dachach wśród kominów tłumnych!

Rozrzedziwszy krew swoją do ciśnienia wiatru;

Wyzbyć się myśli swoich tak próżnych i dumnych,

I odmówić swej roli w pułapce teatru!

Wszak nie ma być już nocy, tak one mi głoszą

Codziennie, gdy przechodzę zadzierając głowę...

I o wiarę w blask słońca nieustanny proszą,

Która ma mi zapewnić zbawienia połowę.

Lecz noc nadchodzi twarda, bowiem sznurowadła

Są mocne i rozwiązać ich nie jestem zdolen;

Gniotą i przytrzymują stopy jak imadła,

I tak nadchodzą noce, prawem dla pokoleń...

Zatem milkną kominy, snów słońca strażnicy

Na jawie śnionych – ono nie zasypia wcale –

I dachy pogrążone w głębokiej ciemnicy,

Kłębowiska żmij wieszczych, odrętwiałe całe

Jutra znowu czekają jak wieców syrenich,

Które podsumowują zamiary i próby.

Śpiew swój zaczną, gdy niebo ledwie się zczerwieni –

Śpiew czarodziejski, święty, chór jakże mi luby!