komuś w potrzebie

zbliż czcigodne myśli

przypudruj stygnącą winę

udaj się tam gdzie do raju

brakuje dwóch smutnych

pociągnięć nosem

nie udawaj uległość

zbyt wiele znaczy

zadedykuj dzieciństwo komuś

w potrzebie

odkąd zapamiętałam słowa

świeżo napisanej modlitwy

świat zamienił się

w pomyłkę

bez zbędnych przysiąg

cieniolubnej świecy

pozostaw na zakończenie

historię utkaną

z niewidzialnych spojrzeń

zanurzam się w twoim ciele

bez wyrzutów pozbywam zmysłów

teraz nikt nie przyjdzie

by narysować świeży świat

może powrócą myśli dzięki jakim

będę się bała

nieba

skomponuj mi ciszę

aby wiodła przez rokroczne

czułości

przez chwilę

zbędnego westchnięcia