Konfesjonały nad urwiskiem życia

wiersz z profilu NSzOPowi

Jak budki lęgowe. Łączniki pomiędzy życiem a śmiercią, zarysy cieni wygięte w łuki.

Dźwigary ruder i masztów, niemych sygnałów nietoperzy.

Nie ciężkie, a miękkie jak zapałki, zerwane przez żywioły, popłyną z nurtem.

Nie scalą rozszalałych brzegów, nie uspokoją zadręczonych sumień.

Klęczące w wodzie, zliczają obole za przewóz na drugą stronę.

Ich kruche poręcze niczym stuły czekają na pocałunek rozgrzeszenia.

Mosty przemytników, samobójców i szpiegów, spacerów i czerwonych jaskółek.

Zakazów fotografowania i krzyku, niewymijania się na ciszy wykruszonych sumień.

Zaplatają mocne kosy nad urwiskiem, pętle dla straceńców.

Pomiędzy, wplatają kołysankę Rosemary zawsze, kiedy pada deszcz.

Bo wtedy, dźwięk matowieje i zastyga w niewybrzmieniu.

I nikt nie słyszy, czy łzy, czy tylko deszcz uderza w napięte życie.

Kiedy zakwita księżyc i kiedy płyną akordy zakreślone krzyżem,

wtedy nadchodzi czas na pokutowanie.

Skazana przez siebie na siebie, zapomnę i zaniknę w skrzekliwym echu płomykówki.

Wtedy też księżyc zwiędnie i zakończy się bilans nocy, bez sprzeczności z dniem.

https://www.youtube.com/watch?v=sjfDYiiH6g4