Kontur, którego nie ma

Nie ma wierszy bez pędzla,

ani obrazu bez farby.

Milczy farba, milczy słowo,

dopóki nie powiesz, o czym marzysz.

Pytasz o spokój - trudny kolor.

Może to wiersz bez słów,

albo białe, puste płótno.

Cisza, co maluje się w głowie.

W sepii wszystko blaknie, powiadasz,

a ja w cieniu szukam ostrych śladów.

Bo kontur, którego nie ma,

zawsze najostrzejszy się zdaje.

I tak stoimy, ty z piórem, ja z pędzlem,

wpatrzeni w jeden, nieistniejący obraz.

Bo to, co piszemy i malujemy w głowie,

jest jedyną, prawdziwą opowieścią.