Korninek.

Owijasz mnie, obrastasz stopniowo

do siódmego pokolenia wstecz.

Za paznokciami nadal masz grudkę czarnej,

bogatej w próchnicę ziemi.

I wilgoć. I mgłę.

Kwitnę ci na dłoniach, jestem znamieniem,

na plecach przyciężkich od drewna.

Skóra chropowacieje, brąz i zieleń rozlewają się,

jakby tubki z farbą przewróciły się na stolik

i nigdy już nic, poza tym.

Kwitniesz mi w głowie, to zawsze jest najpierw.

Wiersze jak kwiaty, jak fotosynteza

zamknięta w źrenicy oka.

I błysk.

I odgłos gromu.

Z cyklu : Kwietnie.

Marzec, roku w którym wszystko się zaczęło

Marcin Lenartowicz

Komentarze (5)

Skrytokret 2 miesiące temu

https://www.youtube.com/watch?v=aUpmd4nm7YM

00.00 2 miesiące temu

Cmentarz wiosną, figura kobiety i jej obraz pozieleniały od mchu.

A w oddali pierwszoroczna burza, obraz jak z mojego Mrocznego tylko od innej strony. 😉

Szalej. 2 miesiące temu

Heh. Piękny obraz. I cmentarz pasuje doskonale, skoro tamta kobieta staje się dla mnie... No, nie martwa. Nigdy. Ale cmentarz, to dobre miejsce na przyczynę tego wiersza, na zastąpienie statego - nowym

Grafomanka 2 miesiące temu

Zakończenie jest piękne... 6

Szalej. 2 miesiące temu

Dziękuję... Chyba idzie ku dobremu

Korninek.

Komentarze (5)

Napisz komentarz