Kos

Najpierw gołębie były dwa. Ani się obejrzałem i zrobiło się z nich cztery, później pięć. Jedno jajko zawczasu poznało się, jak mniemam, na naturze wszechświata i zdecydowało się nie wychylać. Ptactwo zasiedliło mój balkon i urządziło go po swojemu. Nie ma co nad tym rozprawiać, skoro żarty fekalne świadczą o niedojrzałości, a wypadałoby kiedyś dorosnąć. Nazwałem je jak leci Andrzejami, na pamiątkę zmarłego, ujmującego człowieka z internetu. Zanim zniknął, nazwał w ten sposób sprawcę bliźniaczego najazdu, także gołębia i uznałem za zabawne, że i ja tak. Pech chciał, że imię owe nadano także pierwszej miłości wybranki mojego serca i, jak podejrzewam, dołożyło się to do pokaźnej liczby poważniejszych przewinień, nieczułości, które sprawiły, że na dobre odwróciła wzrok. Doradzono mi, by tę hałaśliwą hałastrę przepędzić, odzyskać teren. Odczekałem zatem, aż wszystkie przybiorą podobne rozmiary i podjąłem się rekonkwisty, krzycząc i wymachując rękoma jak bóg wie co. Większość zerwała się do lotu, ale jeden, czy dwa podreptały w pośpiechu za fotel, w bezpieczne miejsce, dzieciństwo, tam gdzie przyszły na świat. Szlag by to. Podreptały do domu. Było nie było balkon jest moim od niespełna dekady, a ich od trzech pokoleń. Usłyszałem niegdyś od kogoś mną zawiedzionego, że kiedyś zapewne raz jeszcze nabiorę kogoś na dobrego tatę, którym nie jestem. I tak, córka chciała by na balkon, a ja nie mam serca, by go dla niej odzyskać. I teraz najgłówniejsze - to wszystko jedynie ładnie brzmi. Serce jest, owszem, ale gołębie. Kocha raz, drży co rusz. Nie chcąc ranić, urządzam cudze światy jak ten balkon, a chciałbym najczyściej jak się da. Ale kiedyś, i to daje ukojenie, kiedyś polecę. I modlę się w kosmos o zatrucie cementem, aby odlatując, ten jeden jedyny raz nikomu już niczego nie popsuć. I kto wie, może machając rękoma jak bóg wie co, zwrócę uwagę paru gołębi, a te wskażą drogę. I jeśli się naprawdę, naprawdę solidnie rozpędzić, może uda się, kto wie. Może uda się rozbić skorupkę.