KPINA SŁOŃCA

Płaczą niebiosa nad klęskami uczuć

Moczą marzenia zgrzane w letniej aurze

W amoku zguby skulone postacie

Szukają siebie w lustrzanych kałużach

 

Zakpiło słońce z głupoty ludzkości

Jeszcze niejeden numerek wywinie

Brązowe ciała pokryje znów bladość

Nawet życiowe lato nie trwa wiecznie

 

Krople niebiańskie wymyją twarz światu

Brak im dostępu do spapranej niecności

KPINA SŁOŃCA
Autor: Anlima
Czytano 181 razy
Data dodania: 27.09.2020

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 2

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (5)

  • Narrator 27.09.2020
    Mam pytanie: Kiedy to pisałaś, czy dobierałaś każde słowo, szukałaś odpowiedniego, czy po prostu cały ten tekst "wyskoczył z ciebie"?
  • Anlima 27.09.2020
    Wyskoczył
  • laura123 27.09.2020
    Do czego potrzebny Ci ten patos? Spróbuj zwyczajnie, normalnie napisać, bez tych gornolotnych frazesow, wykorzystanych już na maksa w poezji. Niejeden - razem.
  • Morus 27.09.2020
    Dość zawiłe przesłanie niesie ten wiersz, ale szczere, ogólnie jestem na tak. 5.
  • Anlima 27.09.2020
    Dziękuję

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania